Εδώ

Στο βιβλίο αποτυπώνονται 52 περιστατικά βίαιων θανάτων στη Θεσσαλονίκη, από τα βυζαντινά χρόνια μέχρι τον 21ο αιώνα. Στις αριστερές σελίδες ο συγγραφέας επιλέγει περιγραφές από κείμενα της εποχής (χρονικά βυζαντινών συγγραφέων, δικογραφίες, αναφορές δημοσιογράφων σε εφημερίδες, περιγραφές συγγραφέων και ιστορικών, μαρτυρίες). Στις δεξιές σελίδες τυπώνονται οι φωτογραφίες των τόπων όπου διαδραματίστηκαν οι βίαιοι θάνατοι. Φωτογραφίες σημερινές και σκληρές της πόλης, όπου πίσω από το σύγχρονο αστικό τοπίο κρύβεται η μνήμη του αίματος. Βυζαντινά χρονικά, δικογραφίες, ρεπορτάζ εφημερίδων, αντικριστά με τη φωτογραφική αποτύπωση της σημερινής όψης των τόπων όπου διαδραματίστηκαν, συνθέτουν το αποσπασματικό αφήγημα για την κάθε μορφής βία στη Θεσσαλονίκη των τελευταίων δεκαεπτά αιώνων. … Εδώ σφαγιάστηκαν χιλιάδες Θεσσαλονικείς… ένα πτώμα ήταν αγκαλιασμένο με ένα κατοικίδιο γάτο… τα νύχια των κρεμασμένων έτριζαν στην άμμο… οι βόμβες έκοψαν τα δάχτυλα των αγαλμάτων… εβύθισεν την δολοφονικήν μάχαιραν εις το στήθος… ο βασιλεύς εξέπνευσεν… το νεογνόν κατέκειτο αιμόφυρτον επί του λιθοστρώτου της οδού… αρκετά εβραϊκά όντα έμειναν εις τον τόπον… ήτανε βαριά μαστουρωμένοι, τους ρίξαμε με την ησυχία μας μια και καλή… οι ταγματασφαλίτες σπούσαν τα κεφαλάκια των μωρών στους τοίχους του φούρνου… η χειροβομβίδα απέκοψεν τους πόδας του σμηνίτου… της έφραξα την πληγή με την κιλότα της… έρριψα το μωρό μου στη θάλασσα και είδα που το ρουφούσαν τα κύματα… είδα το τρίκυκλο να πέφτει πάνω στον βουλευτή… με ανέβασαν στην ταράτσα και με βάλανε σε ένα κελί… ένας ασφαλίτης τον πάτησε στην κοιλιά και ξεψύχησε… το πτώμα της σφαγμένης τοξικομανούς βρέθηκε ανάμεσα στους κάδους απορριμμάτων απέναντι από τις ταβέρνες… έβγαλε μαχαίρι έξω από το μπαρ και… “Οι νεκροί αλλάζουν την όψη των πόλεων” έγραψε ο Πεντζίκης. Μία πόλη δεν μένει ποτέ η ίδια όταν αντικρίσεις τους νεκρούς της. Αυτοί αποτελούν τη μνήμη και την ιστορία της. Την ιστορία που γράφτηκε σε πεζοδρόμια, σε πλατείες, σε δρόμους και κτίρια όπου κυκλοφορείς καθημερινά ανίδεος. Τόποι βίας. Κάθε πόλη διαθέτει τέτοιους. Στη Θεσσαλονίκη, περισσεύουν. Και βοούν.