Εκείνος ΙΙ

“Και τότε, την ώρα της πιο μεγάλης φρίκης, έγινε το θαύμα: Άρχισα να σπρώχνω κι εγώ! Μάλιστα πάτησα και το πόδι του νέου που μου είχε δώσει το σκαμνί. Κωπηλατούσα με τους ώμους, με τους αγκώνες, προσπαθώντας να βρεθώ κοντά στη φωτιά. Και τελικά τα κατάφερα! Τι τέλεια που ήταν! Τι θαλπωρή! Τι συναρπαστικό να βλέπεις τα σανίδια να σκαν και να πετάν σπίθες ολόγυρα. Έτριψα τα χέρια μου κι ένιωσα το αίμα μου, βραστό, να επιστρέφει στην καρδιά και στο κεφάλι μου. Ένιωσα ευτυχία. Κάποιος με σκούντηξε, τον σκούντηξα κι εγώ. Γύρισα και είδα τα σκαμμένα μάγουλα του γέρου που πριν από ένα μήνα είχε παραμερίσει για το κοστούμι μου. Τώρα ήταν η σειρά μου να παραμερίσω. Αυτή τη φορά δεν τα ‘χασε. Αντίθετα, με προσπέρασε ευχαριστημένος που πλησίαζε ένα βήμα κοντύτερα στον τενεκέ. Θυμήθηκα τα κοπάδια με τα αδέσποτα που μαζεύει ο μπόγιας κάθε τόσο, κι ένιωσα πως επιτέλους αποτελώ κι εγώ μέλος αυτού του κοπαδιού σκυλιών που δαγκώνονται, γρυλίζουν, διασχίζουν τις λεωφόρους χωριστά και τελικά κοιμούνται γούνα με γούνα. Κατάλαβα πως οι άνθρωποι έχουμε γεννηθεί για να τρώμε με μικρές μπουκιές ο ένας τον άλλον. Πως για ν’ αλληλοσπαραχτούμε ερχόμαστε στον κόσμο και να κλάψουμε μετά, ο καθένας μας στην αγκαλιά του εχθρού του. Κι ακόμα κατάλαβα πως η οποιαδήποτε επαφή, ακόμα και η χειρότερη, είναι μετάληψη της ζωής του άλλου. Πως εγώ δεν μετάλαβα ποτέ κανέναν. Δεν περιείχα και δεν με περιείχε κανείς. Τώρα με περιέχουν όλοι εκείνοι που έσπρωξα και που με σπρώξαν. Τους περιέχω κι εγώ. Κι όλους μαζί μάς περιέχει η ζέστη που βγάζουν τα κομμένα ξύλα καθώς καίγονται.” Η ζωή του Χριστού γραμμένη σήμερα, παράλληλα με άλλες ζωές, όμοιες με τις δικές μας, που βρίσκονται σε διάλογο με τον Λόγο Του. Κι αυτός ο διάλογος είναι άλλοτε τραχύς, άλλοτε ερωτικός και άλλοτε εναγώνιος, αλλά πάντα ειλικρινής και γι’ αυτό αναγκαίος.