Ελληνικά διηγήματα

Η κυκλοφορία στα 1896 της συλλογής “Ελληνικά διηγήματα” αναντίρρητα αποτελούσε εκδοτικό γεγονός για τη χώρα μας, γιατί πρόκειται για την πρώτη στο είδος της συλλογή και ταυτόχρονα για μια αντιπροσωπευτική παρουσία στο χώρο του αφηγηματικού μας λόγου. Επισημαινόταν έτσι κατά τον αμεσότερο τρόπο η ύπαρξη ενός σχετικά νέου λογοτεχνικού είδους, όπως το διήγημα, για το οποίο ο εκδότης του έργου Γ. Κασδόνης δεν παρέλειψε να τονίσει ότι “η πρώτη γενναία ώθησίς” του έγινε μέσα από τις στήλες του περιοδικού “Εστία”, του οποίου εκείνος για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε διευθυντής. Στο ίδιο εισαγωγικό σημείωμα τονιζόταν επίσης ότι με την έκδοση εκείνη το διήγημα παρουσιαζόταν “όχι μόνον ευπρόσωπον, αλλ’ ακμαίον, πλήρες ζωτικότητος και ελπίδων δια το μέλλον” και δεν απέμενε παρά η “ενθάρρυνσις του κοινού”. Στον τόμο ανθολογούνται τριάντα τέσσερα διηγήματα που αντιστοιχούν σε ισάριθμους συγγραφείς. Έτσι δίπλα στους Α. Ρ. Ραγκαβή, Άγγελο Βλάχο και Εμμ. Ροΐδη, παρελαύνουν όλοι σχεδόν οι πεζογράφοι της λεγόμενης γενιάς του ογδόντα, όπως: Γ. Βιζυηνός, Αλέξ. Παπαδιαμάντης, Κωστής Παλαμάς, Γ. Δροσίνης, Γρ. Ξενόπουλος, Α. Καρκαβίτσας, Μ. Μητσάκης και αρκετοί άλλοι ακόμη. Ανάμεσά τους και η μοναδική γυναίκα: Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου. […] (από την εισαγωγή του Γιάννη Παπακώστα στην έκδοση των “Διηγημάτων” της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, εκδόσεις Οδυσσέας, 1987) “Επί τα Ίχνη”… είναι ο τίτλος της νέας αυτής Σειράς. Στη Σειρά στεγάζονται άγνωστα, λανθάνοντα ή αθησαύριστα κείμενα. Τα κείμενα αυτά μπορεί να είναι μελέτες, μαρτυρίες κι ακόμη δυσεύρετα λογοτεχνικά έργα παλαιότερων εποχών. Φιλοδοξία της Σειράς είναι να συνδεθεί με τη λογοτεχνική παράδοση και παράλληλα να ανασύρει από τη λήθη έργα, τα οποία παρέμεναν απρόσιτα στον αναγνώστη, εμπλουτίζοντας, όσο αυτό είναι δυνατόν, την έρευνα. Ο τίτλος, άλλωστε, είναι ενδεικτικός του είδους και της φυσιογνωμίας της.