Ελ Αλαμέιν, Μέση Ανατολή, Μπάρντια

Δεν προλάβαμε τίποτα και μας μπαουλάρανε οι Άγγλοι… Ήταν ένα πράγμα φοβερό, νομίζαμε, νομίζαν όλοι ότι θα σώσουν την Ελλάδα κι είδαμε τι καταστροφή έγινε. Πενήντα οχτώ χρόνια αργότερα ο Γεώργιος Χριστοδούλου ψάχνει ακόμα να βρει τους συντρόφους του της εξορίας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Μπάρντια. Είναι εκείνοι οι δυο χιλιάδες πεντακόσιοι στρατευμένοι που συμμετείχαν στις ταραχές του Απριλίου του 1944 στη Μέση Ανατολή και θα μεταφερθούν το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου στην Ερυθραία. Περιγράφει τους φόβους, τις αγωνίες και τον ενθουσιασμό των συμπολεμιστών της νεότητάς του, αναφέρεται σε γεγονότα άγνωστα του πολέμου. Μιλά για τα παιδικά του χρόνια στην Αίγυπτο, τις σκληρές μάχες του Ελ Αλαμέιν, τη ζωή στο στρατό και την εξορία, αλλά και την ανάπτυξη της Αιγύπτου μέχρι τον πόλεμο του 1967. Ο συγγραφέας μάς μεταφέρει ζωντανά και άμεσα την ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης σκληρής εποχής.