Εμείναμεν σαν πρόβατα χωρίς βοσκόν στον κάμπον

“Πολλά τα δεινά της νήσου μας και να είσαι πάντοτε προετοιμασμένος δια να ακούσης τα χειρότερα”, λέει ο Οδυσσέας Χατζητομάζος στον εγγονό του στην αρχή της αφήγησής του, που καλύπτει μια απο τις πιο ταραχώδεις και αιματηρές περιόδους της κυπριακής ιστορίας. Είναι τα χρόνια από τα μέσα του 18ου αιώνα ως τα μέσα του 19ου αιώνα. Περίοδος τουρκοκρατίας, όπου όμως δύο σημαντικές μορφές Ρωμιών κυριαρχούν στο προσκήνιο. Πρώτα ο δραγομάνος Χατζηγεωργάκις Κορνέσιος και, λίγο αργότερα, ο αρχιεπίσκοπος Κυπριανός. Τραγικές μορφές, αφού πληρώνουν με το αίμα τους τη δύναμη και την επιρροή τους. Στη σκιά τους, οι ραγιάδες με τη φτώχεια τους, τα βάσανα και τις κακουχίες τους, αλλά και με τις ελπίδες και τους οραματισμούς τους. Ένας απ’ αυτούς και ο Χατζητομάζος, που αφηγείται στον εγγονό του τις περιπέτειες της “γλυκείας χώρας”.