Επαρχία – Μια χριστουγεννιάτικη ιστορία

Η Επαρχία, ένα έργο γραμμένο για το δίκιο και το άδικο όπως το συναντά κανείς διασχίζοντας τους χωμάτινους δρόμους της ελληνικής επαρχίας, μακριά από τις βιτρίνες και την αστραφτερή ζωή των μεγαλουπόλεων, είναι από τη μια κωμωδία κι από την άλλη δράμα. Φαιδρή κωμωδία πάνω στα λάθη και τις ψευδαισθήσεις ενός περιθωρίου, που διαρκώς υποσκάπτει το οργανωμένο κράτος, και οικτρό δράμα ως προς τη σοβαρότητα και το αίσθημα ευθύνης εκείνων που ανέλαβαν θεσμικά να διαφυλάξουν αυτή την οργάνωση. Χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως δεν υπάρχουν στιγμές που η κωμωδία παραχωρεί τη θέση της στο δράμα και το δράμα στην κωμωδία… Η Επαρχία, είναι το τρίτο έργο του Μιχάλη Βιρβιδάκη, μετά την Εθνική με τα μεγάλα και το Περί Φύσεως, που ανεβαίνει στη σκηνή και αποτελεί μια σπουδή πάνω σε επτά ανθρώπινους χαρακτήρες που κίνησαν το ενδιαφέρον του συγγραφέα και προσπάθησε, όπως λέει ο ίδιος, να παρουσιάσει σαν αξιομνημόνευτες λογοτεχνικές περσόνες.

Μιχάλης Βιρβιδάκης (Συγγραφέας)

Ο ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Μιχάλης Βιρβιδάκης γεννήθηκε στα Χανιά. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη, το 1981 και, μετά τη στρατιωτική θητεία του άρχισε να δουλεύει ως ηθοποιός στο ελεύθερο θέατρο. Το 1990 ίδρυσε την εταιρεία θεάτρου “Μνήμη” και σκηνοθέτησε για πρώτη φορά τέσσερα έργα μικρής διάρκειας του Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς, που παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Παράλληλα, έγραφε για το θέατρο. Το 1987 το πρώτο του θεατρικό έργο, “Το φεγγάρι και η λίρα”, βραβεύτηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού. Η επόμενη σκηνοθετική του δουλειά έγινε στον εξώστη του θεάτρου “Αμόρε”, το 1994, με το έργο του Φρανκ Βέντεκιντ, “Θάνατος και διάβολος”, που παρουσιάστηκε επίσης για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το 1996 συνεργάστηκε με τον Λευτέρη Βογιατζή ως βοηθός σκηνοθέτη στο ανέβασμα του “Μισάνθρωπου” του Μολιέρου. Τότε έδωσε στον Λ. Βογιατζή ένα δικό του θεατρικό έργο, που άρεσε στον Λ.Β. και αποφάσισε να το ανεβάσει. Ήταν το “Στην Εθνική με τα μεγάλα”, που ανέβηκε στο θέατρο της οδού Κυκλάδων το 1997, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. Στη συνέχεια ο Βιρβιδάκης σκηνοθέτησε τον “Ναυτικό” του Φερνάντο Πεσσόα πάντα στο θέατρο της οδού Κυκλάδων, που παρουσιάστηκε από την εταιρεία θεάτρου “Μνήμη” σε πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα. Το 1996 άρχισε να εκπαιδεύει ηθοποιούς στην Αθήνα και στα Χανιά. Στη γενέτειρά του, τα Χανιά, σκηνοθέτησε δύο παραστάσεις: μια δραματουργική ανασύνθεση της ιστορίας της Κρήτης όπως καταγράφεται στην λογοτεχνία και στα τραγούδια της, με τίτλο “Ως ο λάβδανος του Μυλοποτάμου και της Ίδης ο δίκταμος”, το 2000, και τον “Εραστή” του Χάρολντ Πίντερ, το 2001, στο μικρό, νεοσύστατο “Θέατρο Απέναντι από το Μουσείο” που δημιουργήθηκε γι’ αυτό τον σκοπό. Τον Σεπτέμβριο του 2002 η εταιρεία θεάτρου “Μνήμη” δημιούργησε στα Χανιά το θέατρο Κυδωνία, ολοκληρώνοντας την αναπαλαίωση μιας αστικής οικίας του 1930, το οποίο αποτέλεσε, έκτοτε, τη μόνιμη στέγη των παραστάσεων και της δραματικής της σχολής. Στο θέατρο αυτό ο Μιχάλης Βιρβιδάκης σκηνοθέτησε τις εξής παραστάσεις: “Ολεάννα” του Ντέιβιντ Μάμετ, 2002, “Το τέλος του παιχνιδιού” του Σάμουελ Μπέκετ, 2003 (και ερμηνευτής), “Πριν την αποχώρηση” του Τόμας Μπέρνχαρντ, 2004, “Το βρακί” του Καρλ Στέρνχαϊμ, 2005 (και ερμηνευτής), “Τρεις ασήμαντες ιστορίες χωρίς συμπέρασμα” του Αντόνιο Ταμπούκι, 2005 (και ερμηνευτής), “Ο αναμορφωτής του κόσμου” του Τόμας Μπέρνχαρντ, 2006 (και ερμηνευτής), “Τις νύχτες που κατεβαίνω στα όνειρα” της Ελένης Μαρινάκη, 2006, “Η περίπτωση Φράντσα” της Ίνγκεμπορ Μπάχμαν, 2007, “Το σκοτεινό μας υπόγειο” του Γιώργη Μανουσάκη, 2007 (και ερμηνευτής), “Και δεν θα χωρίσουμε ποτέ” του Γιον Φόσσε, 2007, “Τζάμια φιμέ” του Λεωνίδα Κακάρογλου, 2008 (και ερμηνευτής), “Υπόγειο μπλουζ” του Πέτερ Χάντκε, 2009 (και ερμηνευτής), “Το μήνυμα” του Αργύρη Χιόνη, 2009, “Αγρύπνια” του Λαρς Νουρέν, 2010 (και ερμηνευτής), “Τα κτίσματα” του Αριστείδη Αντονά, 2010 (και ερμηνευτής), “Αγρύπνια-Μέρος Β’” του Λαρς Νουρέν, 2011 (και ερμηνευτής), “Αγρύπνια-Ολόκληρο το έργο” του Λαρς Νουρέν, 2012 (και ερμηνευτής), “Αστερισμοί” του Νικ Πέιν, 2013, “Ένα αλλιώτικο καλοκαίρι” του Μάικ Κένι, 2014 (και ερμηνευτής).