Επιστροφή

Έλα σε μένα στης νύχτας τη σιγή· Έλα μέσα σ’ ενός ονείρου την ομιλούσα σιωπή· Έλα με όψη σάρκινη, απαλή και μάτια Τόσο φωτεινά… … Μίλα σιγά, γύρε απαλά, Όπως τότε παλιά, αγάπη μου, τόσο πολύ παλιά. Οι στίχοι από το ποίημα “Ηχώ” της Christina Georgina Rossetti, που μπαίνει ως προμετωπίδα στα τρία διηγήματα της Τζίνας Πολίτη, είναι το έναυσμα για μια κατάδυση στη μνήμη της παιδικής ηλικίας: η αθωότητα, ο κόσμος των μεγάλων, οι αγαπημένοι συγγενείς, η μαγεία των γραμμάτων της αλφαβήτας και της ανάγνωσης, τα παραμύθια όπου μπερδεύεται η αλήθεια με το ψέμα, οι πρώτες συναντήσεις με τον κόσμο και την ιστορία, ο απόηχος του πολέμου και του φασισμού. “Πότε νομίζεις ότι τελειώνει η παιδική ηλικία;”, την είχε ρωτήσει κάποτε, χρόνια αργότερα, μια φίλη. “Όταν τη θάβουμε”, είχε απαντήσει, “ας πούμε αυτή τη στιγμή”. Η ανάμνηση εκχωρείται στη λήθη όταν εισέρχεται στον φαντασιακό χώρο της αφήγησης.