Εργασιακές σχέσεις και κοινωνική ασφάλιση στη σύγχρονη Ελλάδα

Είναι σαφές ότι το τρίτο Μνημόνιο (Ν. 4336/2015), ο νέος ασφαλιστικός νόμος (4387/2016), με τις επιδεινώσεις του συμπληρωματικού Μνημονίου (Ν. 4472/2017) και του εφαρμοστικού του νόμου (Ν. 4475/2017), είναι ένα αρνητικό ευρωπαϊκό και παγκόσμιο… υπόδειγμα βίαιης κατεδάφισης του Εθνικού Ασφαλιστικού Συστήματος ευρωπαϊκής χώρας, που με τόσους κόπους και αγώνες δομήθηκε από τους Έλληνες εργαζομένους, την κοινωνία στο σύνολό της, χρόνο με τον χρόνο. Ως εκ τούτου, δεν πρόκειται για “μεταρρύθμιση”, δηλαδή για τη βελτίωση και την ανέλιξη ενός συστήματος για την επίτευξη βελτιωμένων ποσοτικών και ποιοτικών στόχων για τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους, αλλά για σκληρή νεοφιλελεύθερη ΑΝΤΙ-ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ. Είναι ολοκληρωμένο σχέδιο “κοινωνικού δαρβινισμού”, που παρά τις κατά καιρούς νεοφιλελεύθερες κραυγές και πιέσεις καμία από τις διακηρυγμένα νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δεν αποτόλμησε να εισαγάγει. Οι συνέπειες του νόμου Κατρούγκαλου θα είναι πολύ σοβαρές για όλους τους ασφαλισμένους (κυρίως τους νέους και τις γυναίκες) και τους συνταξιούχους, αφού οι διάφοροι νεοφιλελεύθεροι θεσμοί και αρχές που εισάγει, εφαρμοζόμενες σωρευτικά, θα οδηγήσουν σε ένα ασφαλιστικό σύστημα “βικτωριανής κοινωνίας”, όπου η μισθωτή εργασία και η κοινωνική ασφάλιση θα αποτελούν απλώς μηχανισμό παραγωγής νεόπτωχων. Στα καθημαγμένα πρόσωπα των γονέων και των παππούδων τους οι νέοι και οι νέες εφεξής θα βλέπουν την κατάληξη και του δικού τους εργασιακού βίου, κάτι που δημιουργεί άκρως αρνητικές προοπτικές για την κοινωνία, την οικονομία και το έθνος ολόκληρο. Τον λόγο πλέον έχει ο λαός και πρώτα από όλους η περήφανη νεολαία μας.