Εργαστήριο ραπτικής

…Οι μοδίστρες των λαϊκών συνοικιών του Πειραιά –κορίτσια απλά, αγράμματα τα περισσότερα, ή με στοιχειώδη μόνο εκπαίδευση– ξεκίνησαν να δουλεύουν στο σπίτι για να συμπληρώσουν το οικογενειακό εισόδημα ή να «κάνουν την προίκα τους» και να παντρευτούν. Τα εργαστήριά τους, χωμένα σε αυλές, σε δωμάτια σπιτιών, σκαρφαλωμένα σε ταράτσες, με μαθήτριες ή χωρίς, με υποτυπώδεις ευκολίες, εξυπηρετούσαν τις ανάγκες χιλιάδων γυναικών, προσαρμόζοντας τις δημιουργίες των μεγάλων σχεδιαστών στα μέτρα της καθημερινότητας των οικονομικά ασθενέστερων και προσφέροντας στις πελάτισσές τους όμορφα και ποιοτικά ρούχα. Με τα «αθέατα» εισοδήματά τους από αυτή την οικιακή εργασία, τα κορίτσια της βελόνας επισκεύασαν παλιά σπίτια, έχτισαν καινούργια, αγόρασαν διαμερίσματα στις καινούργιες πολυκατοικίες και βελτίωσαν το επίπεδο ζωής της οικογένειας, προικίζοντας και σπουδάζοντας τα παιδιά τους. Με την δράση τους, επηρεάστηκε ολόκληρο το κοινωνικό-οικονομικό και πολιτισμικό υπόβαθρο των λαϊκών συνοικιών, προσφέροντας έδαφος για αλλαγές σε πολλαπλά επίπεδα…

Χρυσούλα Διπλάρη (Συγγραφέας)

Η Χρυσούλα Διπλάρη κατάγεται από τα Χανιά αλλά ζει μόνιμα στον Πειραιά. Έχει σπουδάσει εικαστικές τέχνες.
Έχει δημοσιεύσει, μέχρι τώρα, τρεις συλλογές διηγημάτων: Μαγ(ειρ)ικές Ιστορίες (εκδ. Το Ανώνυμο Βιβλίο 2014), Τα χρονικά της Ταμπου-Ρίας (εκδ. Εντύποις 2017), Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα (εκδ. ΠΝΟΗ 2020).
Έχει επίσης δημοσιεύσει ποιήματα και διηγήματα σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και εφημερίδες.

(Πηγή: “24 γράμματα”, 2024)