Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης

“Η Ζεμφύρα διαισθανόμενη τας αντιδράσεις των θαυμαστών της και μεθυσκομένη από αυτάς, όσον και από την άμεσον επαφήν της με τα θηρία, επί των οποίων ασκούσε οφθαλμοφανώς την πιο αναμφισβήτητον κυριαρχίαν, εξηκολούθει την εκτέλεσιν του συνταρακτικού προγράμματός της. Τα μάτια της έλαμπαν, το στήθος της ανεβοκατέβαινε γοργά, οι ρώθωνές της επάλλοντο και διεστέλλοντο και η όλη έκφρασις του προσώπου της, καθώς και αι οξείαι αναφωνήσεις που εξήρχοντο από τα ανοικτά και σχεδόν αιμάσσοντα χείλη της, έδειχναν τον βαθμόν της διεγέρσεώς της. “[…] Ο Ιωάννης Μωρεάς, εξερχόμενος προς στιγμήν από την αυστηράν πειθαρχίαν που είχε επιβάλει στον εαυτόν του και στην ποίησίν του, εψιθύρισε με περιπάθειαν: “Ω μυροβόλον ρόδον του Ισπαχάν! Ω Ιφιγένεια! Ω Μπουμπουλίνα!” “[…] Και καθώς ο πλανόδιος ποιητής παρετήρει έκθαμβος την Ζεμφύραν και τους λέοντας της, ησθάνθη την καρδιά του να φουσκώνη από πόθον και θαυμασμόν διά την ωραίαν νεάνιδα και από νοοταλγίαν και λαχτάρα για ό,τι δεν σέρνεται και κλαυθμυρίζει, μα για ό,τι σπαρταρά, οργά και εκσπερματίζει.” “Η Ζεμφύρα ή Το μυστικόν της Πασιφάης” αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας του Ανδρέα Εμπειρίκου με τίτλο “Τα Χαϊμαλιά του Έρωτα και των Αρμάτων” μαζί με την “Αργώ ή Πλους Αεροστάτου” και τη “Βεατρίκη ή Ένας Έρωτας του Buffalo Bil”l. Γράφτηκε το 1944-45. Στο πεζογράφημα αυτό θριαμβεύει ο έρωτας, και μάλιστα ο έρωτας ο “άνευ ορίων και άνευ όρων”, η ακατανίκητη, “φυσική” σεξουαλικότητα των έμβιων όντων, που οδηγεί κάποτε στην κατάργηση των διαφορών ανθρώπων και θηρίων, “ο έρωτας και η ηδονή, η δύναμις και η ενέργεια εν απολύτω αλληλεγγύη των ανθρώπων με τα μεγάλα ορμέμφυτα και τα αδελφά θηρία”.