Ζωές σε αναστολή

«Προσπαθούμε να επιβιώσουμε και μπορείτε να σταθείτε αλληλέγγυοι στο πλευρό μας. Η γεωγραφική μας καταγωγή μας διαχωρίζει, αν και πρόκειται απλώς για μια γενική ανθρώπινη κατάσταση: κάποια πράγματα κάποιοι τα έχουν και άλλες όχι. Υπάρχει βέβαια κάτι που έχουν όλοι οι άνθρωποι από τη μέρα που γεννιούνται μέχρι τη μέρα που θα πεθάνουν, ακόμη και εν μέσω πανδημίας· έχουμε δικαιώματα, θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα! Ως πρόσφυγες, έχουμε επίσης δικαίωμα στην εκπαίδευση, δικαίωμα στην υγεία, δικαίωμα στην υγιεινή, δικαίωμα στην τροφή και δικαίωμα σε μια ασφαλή ζωή. Είμαστε προσφύγισσες και αν δεν μπορούμε να βρούμε ασφάλεια εδώ, η ίδια η έννοια της «ασφάλειας» είναι κενή νοήματος». Αφού έστειλε Γράμματα στον κόσμο από τη Μόρια, η Παρβάνα Αμίρι επιστρέφει, από τη Ριτσώνα αυτή τη φορά. Γράφει για τον πρόσφυγα, την προσφύγισσα, τη διαμονή σε (άλλο) ένα στρατόπεδο προσφύγων – και μάλιστα εν καιρώ πανδημίας. Δίνει φωνή στη μετανάστρια, τον μετανάστη, στην κακοποιημένη, τον καταπιεσμένο, στη φυλακισμένη, τον εξόριστο και σε άλλους (δικούς μας) ήρωες. Ζητά να ανοίξουμε μάτια και αυτιά και μας αφηγείται ιστορίες τρόμου. Ιστορίες αληθινές που λειτουργούν σαν αφορμές. Να διερωτηθούμε τι είναι αυτό που το λέμε ζωή και ποιοι είναι οι ζωντανοί. Να θυμηθούμε πως με τις μετανάστριες είμαστε μαζί.

Parwana Amiri (Συγγραφέας)

Είμαι η Παρβάνα Αμίρι, γεννήθηκα στην επαρχία Χεράτ του Αφγανιστάν. Έχω τέσσερις αδελφές και δύο αδελφούς και είμαι το πέμπτο παιδί στην οικογένειά μου. Φύγαμε εξαιτίας των πολιτικών προβλημάτων, που αντιμετώπιζε ο πατέρας μου. Πριν τρεισήμισι χρόνια γίναμε πρόσφυγες. Αφού περάσαμε τα σύνορα μέσω του Πακιστάν, του Ιράν και της Τουρκίας, φτάσαμε στο νησί της Λέσβου, στην Ελλάδα. Φτάσαμε στο προσφυγικό στρατόπεδο της Μόριας στις 18 Σεπτεμβρίου του 2019. Μπόρεσα να βρω τον δρόμο μου μέσα από την αλληλεγγύη των ανθρώπων. Επιθυμώ ειρήνη στον κόσμο. Επιθυμώ έναν κόσμο χωρίς σύνορα. Θέλω έναν κόσμο, όπου τα παιδιά δεν θα πεθαίνουν από τον υποσιτισμό και οι γυναίκες δεν θα πεθαίνουν από τη βία. Εύχομαι να είναι δυνατές οι καρδιές όλων εκείνων, που αναγκάζονται να φύγουν από τα σπίτια τους και να μη χάνουν τον δρόμο τους, όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Οι πιο σκληρές πέτρες είναι εκείνες, που δημιουργούνται μέσα στην υψηλή θερμότητα των ηφαιστείων.

 

Χρίστος Μάης (Μεταφραστής)

 

Γιώτα Τεμπρίδου (Επιμέλεια)

Η Γιώτα Τεμπρίδου γεννήθηκε στην Ορεστιάδα το 1984. Ζει στη Θεσσαλονίκη, όπου εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή της, με θέμα τη σχέση του Οδυσσέα Ελύτη με τη φιλοσοφία. Ήταν στον πυρήνα του ηλεκτρονικού περιοδικού για τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο ανθρώπινο.
Από τις εκδόσεις Ένεκεν κυκλοφορεί το βιβλίο της Η ωδή που δεν έγραψα και άλλες ιστορίες (2017) και από τις εκδόσεις Ακυβέρνητες Πολιτείες οι Διαδοχικές ασυνέχειες (2018).