ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Το ντελίβερι είναι κοινωνιολογική έρευνα. Και όχι μόνο. Γιατί στο ντελίβερι αντανακλώνται πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές. Το ντελίβερι πέρασε και αποτύπωσε τις καλές εποχές της οικονομικής φούσκας, τα μνημόνια, την πανδημία και, τώρα, τη μεταμνημονιακή εποχή. Όποια κατάσταση κι αν περνάει η χώρα και οι κάτοικοί της, αποτυπώνονται στο ντελίβερι.
Το αν αλλάζει η κοινωνία και πώς και με τι ρυθμό, αντανακλάται στο τι παραγγέλνουμε, πώς παραγγέλνουμε και πότε παραγγέλνουμε. Κι αυτό μπορεί να είναι είτε εξοργιστικό, είτε αστείο, είτε τραγελαφικό, είτε ξεκαρδιστικό. Και μπορεί καμιά φορά, να αποτελέσει υλικό για βιβλίο.
Την πρώτη φορά που μου άνοιξε κάποιος με το βρακί, έπαθα σοκ! Δεν μπορούσα να αντιληφθώ την αγένεια, το πόσο μπορεί κάποιος να υποτιμά τον ντελιβερά. Έκτοτε βέβαια, προέκυψαν κι άλλα περιστατικά. Αγένειες, παραξενιές, θράσος, προσβλητική συμπεριφορά, αλλά και ευτράπελα περιστατικά. Ζούμε ανάμεσά τους, ή ζουν ανάμεσά μας; Το θέμα είναι ότι, όπως διαπίστωσα, πολύς κόσμος, όταν πάει σπίτι του, εκτός από τα ρούχα και τα παπούτσια του, βγάζει και το προσωπείο του. Και είναι ο πραγματικός του εαυτός. Τον οποίο, ο ντελιβεράς έχει το δυσάρεστο προνόμιο να αντικρύζει. Γι αυτό και θεωρώ ότι το ντελίβερι είναι κοινωνιολογική έρευνα. Και όχι μόνο. Γιατί στο ντελίβερι αντανακλώνται πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές. Το ντελίβερι πέρασε και αποτύπωσε τις καλές εποχές της οικονομικής φούσκας, τα μνημόνια, την πανδημία και, τώρα, τη μεταμνημονιακή εποχή. Όποια κατάσταση κι αν περνάει η χώρα και οι κάτοικοί της, αποτυπώνονται στο ντελίβερι. Στο τι παραγγέλνουμε, πώς παραγγέλνουμε, πώς συμπεριφερόμαστε, τι τρώμε, πώς τρώμε, πόσοι έχουν, πόσοι δεν έχουν, ποιοι μπορούν να κάνουν διακοπές το καλοκαίρι και ποιοι όχι. Όλες οι συνήθειες, παλιές ή νέες, αποτυπώνονται στο ντελίβερι. Το αν αλλάζει η κοινωνία και πώς και με τι ρυθμό, αντανακλάται στο τι παραγγέλνουμε, πώς παραγγέλνουμε και πότε παραγγέλνουμε. Κι αυτό μπορεί να είναι είτε εξοργιστικό, είτε αστείο, είτε τραγελαφικό, είτε ξεκαρδιστικό. Και μπορεί καμιά φορά, να αποτελέσει υλικό για βιβλίο.
Οπότε, “Καλησπέρα! Η παραγγελία σας. Και καλή σας όρεξη!”
ΠΡΟΣΩΠΑ
Σάκης Αποστολάκης (Συγγραφέας)
Γεννήθηκα στη Σαλονίκη στις 5/6/1967, ξημερώματα Δευτέρας. Από μία σειρά συμπτώσεων που ξεκίνησαν με τον σεισμό του 1978, βρέθηκα στα 18 μου, στο Γραφείο Βορ. Ελλάδας της εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” ως “ο μικρός του γραφείου”. Τα πρώτα μου δημοσιογραφικά καθήκοντα ήταν να αγοράζω γραφική ύλη (ναι, τότε χρησιμοποιούσαμε χαρτί και στυλό) και άλλα αναλώσιμα του γραφείου σημαντικά για την εύρυθμη λειτουργία του, όπως πχ καφέ (ναι τότε δεν παραγγέλναμε φρέντο εσπρέσσο).
Έγινα δημοσιογράφος. Δούλεψα στην “Ελευθεροτυπία” μέχρι που έκλεισε, το 2011 και ξανάκλεισε το 2013. Έμεινα άνεργος, έκανα διάφορες “δημοσιογραφικές” δουλειές του ποδαριού, χτύπησα πολλές πόρτες, έκανα συλλογή από υποσχέσεις και χτυπήματα στην πλάτη. Έφαγα τις οικονομίες μου περιμένοντας να εκτιμήσουν την δουλειά και το ήθος μου.
Δεν ήξερα να κάνω τίποτ’ άλλο πέρα από ρεπορτάζ και να οδηγάω μοτοσικλέτα. Και, μια και μας τελείωσε το ένα, αναγκάστηκα, με πολλή απογοήτευση, να κάνω το άλλο. Γιατί ήμουν δημοσιογράφος.
Ε, από τις 15/2/2019, είμαι διανομέας. Ή ελληνιστί, ντελιβεράς. Κι όλα πάνε καλά. Ίσως και να είμαι ακόμα δημοσιογράφος. Ένα είναι σίγουρο. Είμαι καλά! Ήρεμος και με δουλειά. Και με καθαρή συνείδηση. Δύσκολη δουλειά μεν, αλλά έντιμη. Με πολλά αρνητικά και πολλά ευτράπελα να συμβαίνουν καθημερινά, προϊόν των οποίων είναι το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.
(Πηγή: “Ατρειδών Κύκλος”, 2023)
