Ημερολόγιο 2016: Ο τοίχος είχε τη δικιά του υστερία – Άραξε τη μέρα

Το ημερολόγιο αυτό είναι ένας φόρος τιμής στον ανώνυμο, καμένο, απελπισμένο γραφιά του τουίτερ, αλλά και μία έντυπη διέξοδος από την ηλεκτρονική δικτατορία του ρούτερ. Σκεφτήκαμε, διάολε, ένας φόρος παραπάνω στα χρόνια της μνημονιακής χολέρας δεν θα επιβαρύνει τον ηρωικό μας λαό. Άλλωστε όλοι διαβάζουμε από αριστερά προς τα δεξιά. Με αυτό το ημερολόγιο προσθέτουμε ένα λιθαράκι στη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς του έθνους μας, που αναπνέει μέσα στις σελίδες του. Την ώρα που η εθνική μας αυτοεκτίμηση φυλλορροεί, που έχουμε χάσει ακόμα και αυτό το νόημα της αυτοϊκανοποίησης, εμείς είμαστε εδώ για να κρατήσουμε στιβαρά το χέρι που ανάβει αναπτήρα στις συναυλίες. Με ευαισθησία, με αυταπάρνηση, με υπερηφάνεια, χωρίς κρεμμύδι, ευχαριστώ. Εδώ για να θυμίζουμε ότι είμαστε οι εφευρέτες της μακριάς γαϊδούρας και του ρουφήγματος του αφρού του φραπέ. Και θα είμαστε για πάντα εδώ γιατί ό,τι δεν μας σκοτώνει είναι επειδή δεν ξέρει πού μένουμε. Τελειώνοντας, θα θέλαμε να αφήσουμε το στίγμα μας στο καλλιτεχνικό στερέωμα δηλώνοντας τούτο: πορόμ-ποπόμ, πορόπο-πορόπο-πέρο-περό. Ζήτω το 2016.

Συλλογικό έργο (Συγγραφέας)