Η άνοιξη δεν θέλησε να έρθει

Το προσφυγικό ζήτημα μέσα από ένα βιβλίο που συγκινεί ως το τέλος. Ο Χακάν και οι γονείς του ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, θα αγωνιστούν να πάρουν πίσω τη χαµένη τους αξιοπρέπεια. Όµως, παρά τις φιλότιµες προσπάθειές τους, η έτσι κι αλλιώς δεδοµένη ευγνωµοσύνη προς τους ευεργέτες τους δεν θα γίνει ορατή από το «µεγάλο αφεντικό». Άκαρπες θα αποδειχτούν και οι προσπάθειες της Χρυσάνθης και της µάνας της, να αλλάξουν τη ροή των γεγονότων. Μάλιστα, το δυνατό όσο και βαθύ αίσθηµα αγάπης, που θα ανθίσει ανάµεσα στην ίδια και τον νεαρό πρόσφυγα, θα περιπλέξει τα πράγµατα και θα οδηγήσει σε απρόβλεπτες καταστάσεις. Με την ανασφάλεια µόνιµο σύντροφο στο διάβα της βιωτής τους, στις ψυχές των «τριών» η πικρία επισκιάζει το χαµόγελο, η απόγνωση την ελπίδα. Έτσι θα πορευτούν. Ανάµεσα στις συµπληγάδες που οι συγκυρίες τούς υποχρεώνουν να διέλθουν. Ώσπου, κάποια στιγµή, θα έρθει για τον καθένα η «λύση». Λύση που κανείς δεν την επεδίωξε και που, µε άλλα µάτια ιδωµένη, φαντάζει ως λύτρωση… Ένα σύγχρονο κοινωνικό µυθιστόρηµα, που µιλά για τη δύναµη της αγάπης και τα εµπόδια που αυτή µπορεί να υπερνικήσει, µε µόνο σύµµαχο την ελπίδα, απέναντι στα προβλήµατα που την περιστοιχίζουν.

Αβεσσαλώµ Κιζιρίδης (Συγγραφέας)

Ο Αβεσσαλώµ Κιζιρίδης γεννήθηκε σ’ ένα χωριουδάκι του Νοµού Πέλλας· Ριζοχώρι τ’ όνοµά του. Υπηρέτησε για τριαντα πέντε χρόνια στην πρωτοβάθµια εκπαίδευση ως δάσκαλος, ενώ µετεκπαιδεύτηκε για µια διετία στην Παιδαγωγική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστηµίου Θεσσαλονίκης. Στο διάβα της διδασκαλικής του ζωής, διετέλεσε διευθυντής σε διάφορες σχολικές µονάδες, καθώς και διοικητικός προϊστάµενος δασκάλων & νηπιαγωγών στην επαρχία Αλµωπίας του Ν. Πέλλας µε έδρα την Αριδαία.
Τώρα, συνταξιούχος πια, ζει µε την οικογένειά του στην Έδεσσα. Εξακολουθώντας -όπως και σ’ όλην τη ζωή του- να φοβάται µην «οξειδωθεί» από τη νοτιά της αδράνειας, και νιώθοντας πως έχει αρκούντως οξυµένες τις υπαρκτικές του «κεραίες», προσπαθεί να νοηµατοδοτεί κάθε του µέρα, δρώντας πολυεπίπεδα.
Περισσότερο τον ενδιαφέρουν η διεύθυνση χορωδίας παραδοσιακών & σύγχρονων ελληνικών τραγουδιών, η διδασκαλία της βυζαντινής µουσικής, η ψαλτική υµνωδία, η αγιογράφηση εικόνων. Όσο για τη συγγραφή, αποτελεί για τον ίδιο µύχια ανάγκη δηµιουργικής έκφρασης και µοιρασιάς εµπειριών ζωής µε τους συνανθρώπους του. Γιατί νιώθει πως έχει να πει, µε τον δικό του τρόπο και τη δική του γλωσσική αισθητική, πράγµατα που όντως αγγίζουν και ενδιαφέρουν πολλούς.

(Πηγή: “Εκδόσεις Πηγή”, 2024)