Η απαγωγή του Αϊ-Βασίλη

Θα ξέρετε, ότι δουλειά του δημοσιογράφου, είναι να ψάχνει την αλήθεια όπου κι αν κρύβεται και να τη βγάζει στο φως. Η αλήθεια μπορεί να κρύβεται παντού. Κάτω από το κρεβάτι, μέσα στο ψυγείο, στο σπιτάκι του σκύλου και όπου αλλού μπορείτε να φανταστείτε… […] Είχαν παγώσει. Αυτό ήταν λοιπόν. Τα παιδιά ετοιμάζονταν να πάρουν τα ώρα του. Και από πού; Από τη χώρα του Αϊ-Βασίλη! Αυτή ήταν είδηση. Αν έτρεχα στην εφημερίδα την επόμενη μέρα θα ήμουν στην πρώτη σελίδα. Όμως γιατί έπρεπε να πάρουν μόνα τους τα δώρα τους; Δεν τους τα έφερνε πια ο Άγιος; Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη σχέση με παιδιά, άρα δεν είχα προσέξει αν τα τελευταία χρόνια ο Άγιος φέρνει δώρα. Εμένα έχει σταματήσει να μου φέρνει από καιρό. Όμως εγώ δεν πιάνομαι. Είμαι πολύ μεγάλος για να παίρνω δώρα από τον Άγιο Βασίλη Ο δαιμόνιος ρεπόρτερ Λεωνίδας Γραφίδας έχει αναλάβει μια ιδιαίτερη αποστολή, να εξιχνιάσει την εξαφάνιση του Αϊ-Βασίλη, ναι, του Αϊ-Βασίλη! Θα τα καταφέρει; Θα πάρουν τα παιδιά τα δώρα τους τα φετινά Χριστούγεννα; (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Βίκυ Θαλασσινού (Συγγραφέας)

Γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Σπούδασε παιδαγωγός-εμψυχώτρια και ηθοποιός στο θεατρικό εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου – Σχολή Φωτιάδη. Από το 1992 ασχολείται με ομάδες παιδιών ως εμψυχώτρια θεατρικού παιχνιδιού, ενώ παράλληλα άρχισε να γράφει. Το 1996 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά για το θεατρικό της έργο “Καλώς ήρθες, Διόνυσε”. Το 1997 έγραψε ένα ακόμη θεατρικό με τίτλο “Το κουτί της Πανδώρας” και ακολούθησαν το διήγημα “Ο κήπος στη θάλασσα” (1997), στίχοι για την παράσταση “Το φάντασμα του Κάντερβιλ” (Θέατρο Μινώα, 1998) και το θεατρικό “Ηθοποιοί είστε και φαίνεστε” (1999), το οποίο ανέβηκε από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου το 2003. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει έργα καθώς και σενάρια για ταινίες μικρού μήκους, ενώ έχει εμφανιστεί ως ηθοποιός σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και σε σίριαλ της τηλεόρασης.

 

 

 

Νίκος Μαρουλάκης (Εικονογράφος)

Γεννήθηκε στον Πειραιά. Μικρός ταλαιπωρούσε τη μαμά του, γιατί κάθε πρωί έτρεχε η δύστυχη να καθαρίσει τους τοίχους από περίεργα χρώματα μπουρδουκλωμένα με σκίτσα από παπιά που κάνανε τούμπες, από αλλήθωρους γάτους που το σκάγανε με διαστημόπλοιο από τον Άρη, γρύλους και ακρίδες που κάνανε γυμναστικές επιδείξεις, μυρμήγκια που καταστρώνανε σχέδια να κατακτήσουν τον πλανήτη και άλλα τρομερά. Οι γονείς του ξόδευαν περισσότερα χρήματα για απορρυπαντικά παρά για φαγώσιμα. Μετά μεγάλωσε κι έφυγε για τη Γερμανία. Μέχρι σήμερα δε γνωρίζουμε αν σ΄ αυτό επηρεάστηκε από τα άσματα του Καζαντζίδη για την ξενιτιά. Την επόμενη μέρα ο γερμανικός Τύπος έγραψε: “Βαθύ μυστήριο καλύπτει το πώς βάφτηκαν ροζ τα φτερά και κίτρινη η μύτη του αεροπλάνου που έφτασε χθες από την Ελλάδα”. Άρχισε να σκιτσάρει, να ζωγραφίζει και να εικονογραφεί ό,τι έβρισκε στο διάβα του. Έντρομοι οι εκδότες του πρόσφεραν εργασία για ν΄ αφήσει ήσυχο το Τείχος του Βερολίνου. Εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία φιλοξένησαν δουλειές του. Μέχρι και το παντελόνι ενός διάσημου εκδότη, που σήμερα έχει τεράστια συλλεκτική αξία. Έπειτα από σοβαρό σκιτσογραφικοδιπλωματικό επεισόδιο επέστρεψε στην Ελλάδα. Την ημέρα της άφιξής του πάμπολλα τα σωματεία, ανάμεσα στα οποία των ελαιοχρωματιστών, των εκδοτών και των φιλόζωων, του ετοίμασαν θερμή υποδοχή, την οποία τα κρατικά κανάλια λογόκριναν, γιατί ήθελαν να αποφύγουν οι θεατές τις συγκρίσεις με κάποες άλλες αφίξεις πολιτικών στη μεταπολίτευση. Όσοι εκδότες και συγγραφείς συνεργάζονται από τότε μαζί του έχουν ακόμα πράσινη μύτη…