Η γυναίκα που μιλά

Τα δεκατρία διηγήματα της συλλογής θα μπορούσαν να συνοδεύονται από τη φράση “πολλαπλής αναγνώσεως”. Διότι δεν αφηγούνται μονότροπα μία “ιστορία”. Πολυεστιακά στον πυρήνα τους, οδηγούν τον αναγνώστη σε διάφορες κατευθύνσεις ταυτόχρονα, αναγκάζοντάς τον να προσανατολισθεί με βάση το σχεδόν κερματισμένο βλέμμα του αφηγητή, το οποίο προσπαθεί να συγκρατηθεί χωρίς επιτυχία πάνω σε μία συγκεχυμένη πραγματικότητα. Εξωτερικά όλα τα κείμενα είναι αφηγηματικά, όμως η στρατηγική της κατασκευής τους πολλές φορές προτείνει μια διασπασμένη, αντισυμβατική διαδοχή γεγονότων “έτσι ώστε το παρόν να περιέχει το μέλλον και να πραγματοποιείται μαζί του ως συνεκδοχική όψη της μιας και αδιαίρετης ζωής”. Ο Τάσος Γουδέλης με την τεχνική της γραφής του, η οποία υιοθετεί συν τοις άλλοις ένα είδος ποιητικού μινιμαλισμού, επιχειρεί να υπονομεύσει το συνηθισμένο τρόπο πρόσληψης της λογοτεχνικής πραγματικότητος. Επιζητεί να “ελαχιστοποιήσει την απόσταση μεταξύ δημιουργού και δέκτη επανεγγράφοντας κάποια ουσιώδη δευτερεύοντα στοιχεία, που, εντούτοις, με την παρουσία τους βοηθούν ώστε να συγκροτηθεί μια διαφορετική ψυχική ατμόσφαιρα στον αναγνώστη”.