Η γυναίκα στο ασανσέρ

Μικρές ιστορίες για παρουσίες και απουσίες, για νίκες και για ήττες, για τη ζωή που ζήσαμε κι αυτήν που ζούμε τις νύχτες στα όνειρά μας. Στα γυμνασιακά μου χρόνια, στα λευκώματα των φίλων μου -αυτά ήταν τα timelines όσων είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε χωρίς τα social media- μου άρεσε να γράφω ένα απόσπασμα από το ποίημα “Εκεί…” του Μανόλη Αναγνωστάκη, από τη συλλογή “Η συνέχεια του 1954”: “Γιατί η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε, αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας”. Το πίστευα για πολλά χρόνια. Όχι πια. Σήμερα το ξέρω καλά: η ποίηση δεν είναι τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας, αλλά καθρέφτης για να αντικρίσουμε τον εαυτό μας. Για να ζυγίσουμε τη δύναμη και τις αδυναμίες μας, για να αναμετρηθούμε με τους φόβους και τις ανασφάλειές μας, για να παραδεχτούμε τα λάθη και τις αστοχίες μας, για να ψιθυρίσουμε τα όνειρά μας, τις κρυφές μας ελπίδες. Για να δούμε τον εαυτό μας στις αληθινές του διαστάσεις και, άρα, να έχουμε μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.