Η εξελλήνισις των αλλογλώσσων – Μακεδονικό ζήτημα και εκπαίδευση (1870-1967)

Σκο­πός της με­λέ­της μας είναι η ανά­δει­ξη του Μα­κε­δο­νι­κού Ζη­τή­μα­τος μέ­σα από μια άλ­λη εστί­α­ση: τη δρά­ση που επεν­δύ­θη­κε από τα έθνη-κρά­τη στο πε­δίο της εκ­παί­δευ­σης. Πραγ­μα­τι­κά η εκ­παί­δευ­ση, ενταγ­μέ­νη στο πλαίσιο του εθνι­κι­σμού, εμπλου­τί­στη­κε με στρα­τη­γι­κές που απο­σκο­πού­σαν στην αφο­μοί­ω­ση των αλ­λό­γλωσ­σων πλη­θυ­σμών στο εσω­τε­ρι­κό των νε­ό­τευ­κτων εθνών-κρα­τών των Βαλ­κα­νί­ων, άρα στην κα­τα­σκευή της εθνι­κής τους ταυ­τό­τη­τας. Οι στρα­τη­γι­κές αυτές επε­κτά­θη­καν και σε αλυ­τρω­τι­κές δι­εκ­δι­κή­σεις που σχε­τί­ζο­νταν με την δι­εύ­ρυν­ση των εδα­φι­κών ορί­ων των νε­ό­τευ­κτων εθνών-κρα­τών. Kάτα ομά­δα στό­χος των δι­εκ­δι­κή­σε­ων αυτών ήταν κά­θε φο­ρά εκεί­νη η οποία εξυ­πη­ρε­τού­σε την αλυ­τρω­τι­κή πο­λι­τι­κή τους. Έτσι, άλ­λο­τε οι δι­εκ­δι­κή­σεις τους αφο­ρού­σαν σε εθνο­τι­κές ομά­δες που είχαν δι­χο­το­μη­θεί ή τρι­χο­το­μη­θεί, έν­θεν κα­κεί­θεν των συ­νό­ρων τους, τα οποία είχαν χα­ρα­χτεί με τη συν­θή­κη του Βου­κου­ρε­στίου, το 1913. Άλ­λο­τε πά­λι η αλυ­τρω­τι­κή προ­πα­γάν­δα επεκτεινόταν σε γλωσ­σι­κές μει­ο­νό­τη­τες, συ­μπα­γείς πυ­ρή­νες των οποί­ων δι­α­βι­ού­σαν στις γει­το­νι­κές βαλ­κα­νι­κές χώ­ρες. Τα βαλ­κα­νι­κά στα οποία δι­α­βι­ού­σαν γλωσ­σι­κές μει­ο­νό­τη­τες ή εθνο­τι­κές ομά­δες που απο­τε­λού­σαν το «μή­λο της έρι­δας», ανέ­πτυσ­σαν στρα­τη­γι­κές αφο­μοί­ω­σής τους, οι οποί­ες εκ­κι­νού­σαν από την εκ­παί­δευ­σή τους και έφτα­ναν ως την βί­αιη εν­σω­μά­τω­σή τους.

Σοφία Ηλιάδου – Τάχου (Συγγραφέας)

Η Σοφία Ηλιάδου-Τάχου (Φλώρινα 1960) είναι πρωτοβάθμια Καθηγήτρια με γνωστικό αντικείμενο “Ιστορία της νεοελληνικής εκπαίδευσης” στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Σπούδασε Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Νεότερη Ιστορία, στα Παιδαγωγικά και στη Βυζαντινή Ιστορία. Το 1996 πήρε το διδακτορικό της από το Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ και το 2002 εκλέχτηκε Λέκτορας της Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ελληνικής Εταιρίας Ιστορικών της Εκπαίδευσης και της Διεθνούς Ένωσης Ιστορικών της εκπαίδευσης (ISCHE). Έχει γράψει 9 ιστορικά βιβλία και δύο μυθιστορήματα.
Τα επιστημονικά της ενδιαφέροντα εστιάζονται στην Ιστορία της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης, την Εκπαιδευτική πολιτική, την Τοπική ιστορία με έμφαση στη Δυτική Μακεδονία, και την Εκπαιδευτική Ιστορία του Πόντου και της νεότερης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.