Η ευτοπία των σιωπηλών φωνών

Με τα χρόνια η εκπαίδευση µεταβάλλεται συνεχώς και παρουσιάζονται όλο και περισσότερες προκλήσεις που συναντώνται σε επίπεδο τάξης και εκπαιδευτικής πολιτικής. Μια από τις σηµαντικότερες προκλήσεις σήµερα είναι ο τοµέας της ειδικής εκπαίδευσης. Γίνονται πραγµατικά προσπάθειες για τη βελτίωση της εκπαίδευσης των παιδιών µε αναπηρία, ωστόσο συντελούν πολλοί παράγοντες που δεν επιτρέπουν ακόµη να µεταβληθεί το σύστηµα της διαχωριστικής εκπαίδευσης σε ένα σύστηµα βασισµένο στις αρχές της συµπεριληπτικής εκπαίδευσης. Στο παρόν βιβλίο γίνεται αναφορά στην εκπαίδευση των κωφών/βαρήκοων ατόµων που αποτελούν µια ετερογενή οµάδα και στην εκπαίδευσή τους υπάρχουν πολλές προκλήσεις και περιορισµοί, ειδικότερα στο πλαίσιο της συµπεριληπτικής εκπαίδευσης. Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθµίδων καλούνται να παίξουν ένα βασικό ρόλο-κλειδί στην προώθηση της συµπεριληπτικής εκπαίδευσης και στην εξάλειψη εκείνων των φραγµών που εµποδίζουν την εφαρµογή αυτής. Στο βιβλίο αυτό, µέσα από νέα ερευνητικά δεδοµένα, γίνεται προσπάθεια να τεθούν τα ζητήµατα στην εκπαίδευση των κωφών/βαρήκοων µαθητών που συνδέονται µε το πνεύµα της συµπεριληπτικής εκπαίδευσης και δεν έχουν αναδυθεί ακόµη στην επιφάνεια της εκπαίδευσης για πολλούς και σηµαντικούς λόγους που το σύστηµα δεν είναι ακόµη έτοιµο. Επίσης, προβάλλεται υποτυπωδώς η εµπειρία του συγγραφέα ως εκπαιδευτικού και βαρήκοου, δείχνοντας εκείνα τα σηµεία που περιορίζουν την εκπαίδευση των κωφών/βαρήκοων παιδιών και εκείνα τα δυνατά σηµεία που οι µαθητές αυτοί µπορούν να εξελιχθούν περισσότερο. Το βιβλίο απευθύνεται σε ερευνητές, εκπαιδευτικούς όλων των βαθµίδων, φοιτητές παιδαγωγικών τµηµάτων, γονείς και σε κάθε άλλο ενδιαφερόµενο που ενδιαφέρεται να εµβαθύνει στην εκπαίδευση των κωφών/βαρήκοων µαθητών στο πλαίσιο της συµπεριληπτικής εκπαίδευσης.

Κωνσταντίνος Ν. Μαντζίκος (Συγγραφέας)

Ο Κωνσταντίνος Ν. Μαντζίκος είναι ειδικός παιδαγωγός και εργάζεται σε δηµόσιες σχολικές µονάδες που στελεχώνουν «ενταξιακές» δοµές Παράλληλης Στήριξης και Τµήµατα Ένταξης, καθώς και σε δοµές ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης. Όραµά του είναι να δει ένα σχολείο πιο ανθρώπινο και πιο κοντά στον/στη µαθητή/µαθήτρια. Ένα σχολείο που θα αγκαλιάζει και θα αποδέχεται όλους/όλες τους/τις µαθητές/τριες, επιδεικνύοντας τον σεβασµό στις ατοµικές και διαφορετικές µαθησιακές ανάγκες, δυνατότητες και στα ταλέντα τους. Ένα σχολείο όπου οι µαθητές και οι µαθήτριες θα λαµβάνουν πραγµατική ευχαρίστηση από τις µαθησιακές διαδικασίες, οι γονείς θα µαθαίνουν να γίνονται καλύτεροι για τα παιδιά τους και οι εκπαιδευτικοί µέσα από τη διαρκή θεωρητική και πρακτική εκπαίδευση/επιµόρφωση θα αλλάζουν τη φιλοσοφία του σχολείου, χρησιµοποιώντας κατάλληλες προσεγγίσεις που αναγνωρίζουν την ολότητα των µαθητών/µαθητριών. Βασική ιδέα του είναι: όταν ένα σχολείο είναι µακριά από τα πρότυπα του καπιταλισµού, που σύµφωνα µε τον Φουκώ (Foucault) ο καπιταλισµός δηµιουργεί πειθήνια και άβουλα όντα και ενισχύει την ανισότητα σε όλα τα επίπεδα, το σχολείο βγάζει µαθητές και µαθήτριες που εξελίσσονται και εξακολουθούν να ανακαλύπτουν, να πειραµατίζονται και να µαθαίνουν καινούργια πράγµατα. Ένα σχολείο που οι µαθητές και οι µαθήτριες ξεδιπλώνουν όλες τις πτυχές της ανάπτυξης τους µέσα από τα ενδιαφέροντα και τα ταλέντα τους και το αποτέλεσµα είναι παραπάνω από απλώς θετικό. (Πηγή: “Εκδόσεις iWrite”, 2022)