Η ζωή και τίποτ’ άλλο

“Μια φορά με είχε ρωτήσει η Νίτσα. Τότε με τη βροχή. Που ‘χαμε κρυφτεί κάτω από τα δέντρα κι ύστερα μουσκεμένοι βρεθήκαμε στην παλιά αποθήκη και κάναμε έρωτα μέχρι το πρωί. Με ρώτησε, τώρα το θυμάμαι καλά: “Αλήθεια, μπορείς ν’ αγαπήσεις, Βασίλη;” Δεν της είχα απαντήσει. Δεν ήξερα τι σημαίνει αγάπη. Ο έρωτας δεν είναι αγάπη. Η αγάπη είναι έρωτας. Δεν ήξερα. Βαριόμουν να σκεφτώ τόσο δύσκολα πράγματα. Το μόνο σίγουρο πως αγάπη είναι το φως και ο αέρας της ζωής που όλα τα γεννάει. Τ’ άλλα άστα να τα βρουν οι σοφοί και τα βιβλία τους.” Τέλη Μαΐου του 1989. Η τρομοκρατική οργάνωση “Πολίτες ενάντια στην τουριστική μόλυνση” (Π.Ε.ΤΟΥ.Μ) συνταράσσει την παραθαλάσσια πόλη του νότου. Μια απροσδόκητη συνάντηση του εισαγγελέα Ξενοφώντα Κωνσταντινίδη με τον dj του κλαμπ “Χρυσός Αιώνας” δίνει νέα τροπή στην υπόθεση. Την ίδια ώρα μια νεαρή φλαουτίστα, σολίστ της μικρής Ορχήστρας Χαϊδελβέργης, αναζητεί ένα νυχτερινό τραίνο για τη νοσταλγία της. “Κωμωδία παρεξηγήσεων”, το μυθιστόρημα “Η ζωή και τίποτ’ άλλο” είναι προπάντων μια ιστορία για το φως. Το φως που καθημερινά λούζει την πόλη και τους ανθρώπους της.