Η ιεραποστολική στάση

Δεν έχω µεγάλη ερωτική πείρα, όµως κάποια πράγµατα τα θεωρώ αυτονόητα. Για εµένα το φιλί ξεκινά από τον εγκέφαλο, όχι από το στόµα, και αποτελεί από µόνο του ολοκληρωµένη εµπειρία. Δεν µπορώ να το σκεφτώ απλώς σαν τον προθάλαµο της απόλαυσης. Δεν είναι ο υπαινιγµός, αλλά η καταδήλωση. Το φιλί είναι έµπνευση. Ο Άγετς και ο Κλιµτ το ζωγράφισαν, ο Ροντέν το σκάλισε στο µάρµαρο, ο Πρινς το τραγούδησε πέρυσι. Έγινε χαρντ ροκ συγκρότηµα το 1973. Οι κοµµουνιστές ηγέτες, για να δηλώσουν την αλληλεγγύη του Ανατολικού Μπλοκ, δίνουν το λεγόµενο “αδελφικό φιλί” στο µάγουλο, και οι πιο θερµόαιµοι στο στόµα, ακολουθώντας µια χριστιανική παράδοση αιώνων, αν και οι ίδιοι είναι άθεοι. Επειδή ποτέ δε θα µε µνηµονεύσουν για τις υπηρεσίες µου στην οδοντιατρική, ίσως αποκτήσω υστεροφηµία µε άλλο τρόπο. Μπορεί στο µακρινό µέλλον να λένε για εµένα: “Έγινε γνωστή επειδή φιλούσε υπέροχα”. Στα µέσα της δεκαετίας του ’80, η δεκαεννιάχρονη Ζαΐρα βρίσκεται στο Ανατολικό Βερολίνο για σπουδές οδοντιατρικής, ακολουθώντας τις βουλές των γονιών της και καταπνίγοντας το δικό της όνειρο να γίνει ζωγράφος. Στο Βερολίνο των απαγορεύσεων, εκείνη βιώνει µια ανέλπιστη ελευθερία µακριά από το αποστειρωµένο περιβάλλον του σπιτιού της. Υψώνει τη φωνή της σε µια πόλη που φιµώνει τα στόµατα των αντιφρονούντων, πιάνει τα πινέλα και τα χρώµατα και ζωγραφίζει δελφίνια που κολυµπούν ελεύθερα, διαδηλώνει µαζί µε όσους διεκδικούν ένα καλύτερο µέλλον. Μέχρι που γνωρίζει τον Μάρτιν, έναν γοητευτικό νεαρό που τα έχει καλά µε το σύστηµα…