Η κασέτα

Τι μπορεί να συμβολίζει η κασέτα για τον σύγχρονο άνθρωπο; Η κασέτα τυλίγεται και ξετυλίγεται, όλα όσα είναι γραμμένα τη μια στιγμή μπορούν να καλυφθούν με νέες ηχογραφήσεις την επόμενη. Παίρνοντας ως αφορμή ένα γεγονός που συγκλόνισε την ανθρωπότητα το 1981, την απόπειρα δολοφονίας του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ από τον Τούρκο Αλί Αγκτσά, η Λούλα Αναγνωστάκη ξετυλίγει τον μίτο της ιστορίας και της κασέτας της.

Λούλα Αναγνωστάκη (Συγγραφέας)

Η Λούλα Αναγνωστάκη (1931-2017, τεκμηρίωση: ΕΒΕ), γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, μικρότερη αδελφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη. Εμφανίστηκε στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της πόλης (“Η διανυκτέρευση”, “Η πόλη”, “Η παρέλαση”), που παρουσίασε σε ενιαία παράσταση στο Θέατρο Τέχνης ο Κάρολος Κουν. Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της “Η συναναστροφή”, σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά. Ακολούθησαν: “Αντόνιο ή το Μήνυμα” (1972), “Η νίκη” (1978), “Η κασέτα” (1982), “Ο ήχος του όπλου” (1987), όλα από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν. Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο “Διαμάντια και μπλουζ”, σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου. Το 1995 ανέβηκε Το “Ταξίδι μακριά” από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή. Το 1998 το μονόπρακτο “Ο ουρανός κατακόκκινος” από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο “Σ’ εσάς που με ακούτε” από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Τα έργα της παρουσιάστηκαν επίσης από άλλους θιάσους στην Αθήνα και στην επαρχία (ΔΗΠΕΘΕ), καθώς και στο εξωτερικό (Γαλλία, σε σκηνοθεσία Αντουάν Βιτέζ, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Κύπρος, Ισπανία, ΗΠΑ, κ.ά.). Δημιουργός μιας ιδιαίτερης γραφής, η Λούλα Αναγνωστάκη αποτύπωσε στα έργα της το εσωτερικό τοπίο του σύγχρονου Έλληνα και τις μεταβολές του υπό την επίδραση της Ιστορίας. Πραγματεύτηκε τα σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στη χώρα μας, όπως το τραύμα, η ενοχή, η μοναξιά, η ήττα. Παρακολουθώντας την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας και μετά τη μεταπολίτευση, πραγματεύτηκε τον εγκλωβισμό των ανθρώπων και των κοινωνιών, τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου, τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας και το αίσθημα ασφυξίας του ατόμου. Βάδισε το δικό της δημιουργικό, μοναχικό δρόμο, επενδύοντας ιδιαίτερα στη μουσική διάσταση του λόγου της, που ενίσχυσε τη δραματικότητα και την εμβέλειά του. Ήταν σύντροφος του συγγραφέα και καθηγητή ψυχιατρικής Γιώργου Χειμωνά (1938-2000) και μητέρα του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα στις 8 Οκτωβρίου 2017 και η κηδεία της στο Α’ Νεκροταφείο έγινε δημοσία δαπάνη.