Στο βιβλίο Η κληρονομιά του ελληνισμού της Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ ο Θανάσης Θ. Νιάρχος συγκεντρώνει δημοσιευμένα κείμενα, ομιλίες και συνεντεύξεις της κορυφαίας Ελληνίδας βυζαντινολόγου, αποστάγματα της σπουδαίας διαδρομής της στον χρόνο και τους τόπους.
Την επιμέλεια του τόμου υπογράφει ο ίδιος ο Θανάσης Θ. Νιάρχος, ενώ προλογίζουν η ιστορικός Μαρία Ευθυμίου και η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου.
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Ας αναλογισθούμε ότι στον κατά της Ασίας αγώνα που σηκώνει, από καταβολής της, η Ελλάδα, θα πρέπει να προστεθεί αμέσως ως χαρακτηριστικό θεμέλιο της Ευρώπης, έτσι όπως τη ζούμε ως σήμερα, ο χριστιανισμός. Οφείλουμε ακόμη μια φορά να αναγνωρίσουμε τον καθοριστικό ρόλο του ελληνικού πνεύματος και κυρίως της ελληνικής γλώσσας. Του λόγου της φήμης που μιλιόταν, όπως γράφει ο Καβάφης, ώς τα Φράατα και τον Ζάγροπέρα. Θα πρέπει λοιπόν ακόμη μια φορά να επισημάνουμε την ελληνική προτεραιότητα στη θεμελίωση της πνευματικής-θρησκευτικής Ευρώπης, στην άσκηση δηλαδή του χριστιανισμού. Ο κατά Χριστόν βίος, η σωτηριολογική πρακτική, είναι για την Ευρώπη όχι μόνο ενοποιός βάση πνευματικότητας των πληθυσμών της, αλλά και πηγή αστείρευτης καλλιτεχνικής, κυρίως εικαστικής, αισθητικής, έμπνευσης και δημιουργίας».
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ
(απόσπασμα από την ομιλία της με τίτλο «Ελληνισμός και Ευρώπη» στο Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, 22 Ιουνίου 1994)
Ελένη Γλύκατζη – Ahrweiler (Συγγραφέας)
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 29 Αυγούστου 1926. Πατέρας της ήταν ο Νικόλαος Γλύκατζης, έμπορος, και μητέρα της η Καλλιρρόη, το γένος Ψαλτίδη.
Παντρεύτηκε τον Jacques Ahrweiler και απέκτησαν μια κόρη. Τελείωσε το Δ΄ Γυμνάσιο στην Αθήνα και σπούδασε στη συνέχεια στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας). Συνέχισε τις σπουδές της στην Ecole des Hautes Etudes στη Γαλλία, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Ιστορίας (1960) και Docteur es Lettres το έτος 1966.
Ερευνήτρια του Κέντρου Επιστημονικών Ερευνών της Γαλλίας (1955 κ.εξ.) και διευθύντρια ερευνών από το 1964. Eξελέγη καθηγήτρια της Βυζαντινής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (1967).
