Η Κύπρος σε παγίδα

Αριστερός ή δεξιός, εργάτης ή αστός, κομουνιστής ή ενωτικός, ο Έλληνας της Κύπρου, ο πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας έσωσε το κράτος του τον Απρίλιο του 2004 ψηφίζοντας “όχι” στο Σχέδιο Ανάν. Έσωσε τη βασική προϋπόθεση της δικής του ελευθερίας και ύπαρξης και την Ελλάδα από τις συνέπειες δεύτερης συμφωνίας, πολύ χειρότερης από της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Το Σχέδιο Ανάν ήταν το χειρότερο Σύνταγμα της παγκόσμιας ιστορίας, η πρώτη εφαρμογή παγκοσμίως των ιδεών του ναζιστή φιλοσόφου Καρλ Σμιτ. Μετέτρεπε την πλειοψηφία του πληθυσμού σε μειοψηφία στα όργανα λήψης των αποφάσεων, κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία, δημιουργούσε προτεκτοράτο “τριών ξένων δικαστών και τριών ξένων στρατών”. Άδικο και παράλογο, είχε εγγράψει στους κανόνες μια εθνοτική σύρραξη τύπου Βοσνίας ή Κοσόβου, αν όχι το τέλος, μακροπρόθεσμα, της ελληνικής παρουσίας στην Κύπρο, όπως η Ζυρίχη προγραμμάτισε, με τους κανόνες της, τις ταραχές του 1964, την εισβολή του 1974. Ασαφές, προετοίμαζε την αδικία για τους Ελληνοκύπριους, πλειοψηφία μεν του πληθυσμού, το πιο αδύναμο όμως μέρος της διαμάχης. Η διάσπαση της κυπριακής κεντροαριστεράς, δύναμης που εξέφρασε και υπεράσπισε το “όχι”, η αντιπαράθεση των ταυτοτήτων του (απειλούμενου, όχι απειλούντος) έθνους και της αριστεράς (κοινωνίας), απειλεί πάλι με καταστροφή την Κυπριακή Δημοκρατία και την κυπριακή αριστερά. Τέτοιες διασπάσεις αντανακλούν δομικά προβλήματα του ελληνικού χώρου, προηγήθηκαν και προανήγγειλαν, στη νεοελληνική ιστορία, μεγάλες εθνικές και κοινωνικές καταστροφές.