Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων

Το 1959 ο Μισέλ Μαρινί είναι δώδεκα ετών. Είναι η εποχή του ροκ-εν-ρολ και του Πολέμου της Αλγερίας. Ο ίδιος είναι ερασιτέχνης φωτογράφος, μανιώδης αναγνώστης και θαμώνας τού “Balto”, ενός μπιστρό στη λεωφόρο Ντανφέρ-Ροσρώ, όπου συναντιέται με τους φίλους του για να παίξουν ποδοσφαιράκι. Στην πίσω αίθουσα του μπιστρό θα γνωρίσει τον Ίγκορ, τον Λεονίντ, τον Σάσα, τον Ίμρε και την υπόλοιπη παρέα, πολιτικούς πρόσφυγες από τις κομμουνιστικές χώρες. Οι άνθρωποι αυτοί εγκατέλειψαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τις οικογένειές τους, πρόδωσαν τα ιδανικά και τα πιστεύω τους. Συναντήθηκαν στο Παρίσι, στη Λέσχη σκακιστών που φιλοξενεί η πίσω αίθουσα του “Balto”, όπου συχνάζουν επίσης ο Ζοσέφ Κεσέλ και ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ. Επιπλέον, τους δένει ένα φοβερό μυστικό, που ο Μισέλ τελικά θα το ανακαλύψει. Η γνωριμία με τα μέλη της Λέσχης θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του αγοριού. Γιατί είναι όλοι τους αθεράπευτα αισιόδοξοι. Πορτρέτο μιας γενιάς, λεπτομερής αναπαράσταση μιας εποχής, γλυκόπικρο χρονικό μιας εφηβείας: ο Jean-Michel Guenassia γράφει ένα μυθιστόρημα που εντυπωσιάζει τόσο με την ευρύτητα του θέματος που πραγματεύεται όσο και με την αυθεντικότητα που αναδίδεται από τις σελίδες του. “Η Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων” απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές, πούλησε πάνω από 200.000 αντίτυπα, τιμήθηκε με το βραβείο Γκονκούρ που απονέμουν οι μαθητές λυκείου και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. “Ο Γκενασιά βρίσκει τον σωστό τόνο, ταυτοχρόνως τρυφερό και πειραχτικό, για να περιγράψει τη γαλλική νεολαία της δεκαετίας του ’60. Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, η εξέγερση κατά των γονέων, η ανακάλυψη του ροκ-εν-ρολ, το πάθος για το ποδοσφαιράκι… Αριστουργηματικές σελίδες, που κάνουν επί μακρόν απολαυστική την ανάγνωση αυτού του ογκώδους μυθιστορήματος.” (Dominique Guiou, “Le Figaro”) “Με τον τρόπο του Τζόναθαν Κόου, ο συγγραφέας επιτυγχάνει ένα μικρό θαύμα: ένα μεγάλο λαϊκό μυθιστόρημα που δεν παραιτείται από τις λογοτεχνικές και ιστορικές φιλοδοξίες του. Η αφήγηση ρέει και οι ήρωες είναι συγκινητικοί… δύσκολο να τους αφήσεις.” (Baptiste Liger, “Lire”) “Μια υπέροχη τοιχογραφία, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές είναι ελκυστικοί· αυτό το αλά Φρανσουά Τρυφώ μυθιστόρημα αποσπά κάποια δάκρυα και πολλά χαμόγελα. Κλασική η γραφή; Μα δεν είναι ακριβώς αυτή που διαρκεί και νικά όλες τις μόδες;” (J.-Ch. B., “Le Figaro Magazine”) “Η μεγάλη επιτυχία του Γκενασιά συνίσταται στην επιδέξια σύνθεση, τον αδιάκοπο ρυθμό που γοητεύει τους αναγνώστες, ακόμα και όσους αντιστέκονται στα πολυσέλιδα μυθιστορήματα.” (Josyane Savigneau, “Le Monde”) “Με κεντρικό θέμα την προδοσία των ιδανικών και τα δράματα που προκάλεσαν οι ιδεολογίες οι οποίες σημάδεψαν τον 20ό αιώνα, αυτό το πολυσέλιδο βιβλίο του Γκενασιά -που διαβάζεται σαν αστυνομικό μυθιστόρημα- είναι ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα τούτης της εκδοτικής περιόδου. Με φόντο τον πόλεμο της Αλγερίας, ο συγγραφέας σκιαγραφεί έναν αξιοθαύμαστο πίνακα της Γαλλίας του ’60 από τη σκοπιά των μεταναστών και των προσφύγων, στους οποίους η σημερινή Γαλλία οφείλει πολλά. (C.S., “Le Nouvel Observateur”) “Ένα πολύ ωραίο λαϊκό μυθιστόρημα, με την ευγενέστερη έννοια του όρου.” (Marie-Noelle Campana, “Etudes”) “Φιλόδοξο μυθιστόρημα. Χρόνια είχα να καταβροχθίσω με τόση απόλαυση ένα τόσο ογκώδες μυθιστόρημα.” (Francois Busnel, “Lire”) “Δυνατό, βαθύ, μελαγχολικό αλλά και εύθυμο, ένα μυθιστόρημα εκπληκτικής δεξιοτεχνίας: θα είναι το γεγονός αυτής της εκδοτικής περιόδου.” (Franηois Busnel, “L’ Express”) “Το σημαντικότερο προτέρημα του βιβλίου: ποτέ δεν ολισθαίνει στον διδακτισμό, διαφυλάσσει τα συναισθήματα, υπερασπίζεται τη μυθιστορηματική δομή. Ωραίο μυθιστόρημα.” (Christine Ferniot, “Telerama”)

Jean-Michel Guenassia (Συγγραφέας)

Ο Ζαν-Μισέλ Γκενασιά γεννήθηκε στο Αλγέρι το 1950. Σπούδασε νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος. Έχει γράψει σενάρια και θεατρικά έργα και έχει εκδώσει τρία βιβλία, το “Pour cent millons” (1986, βραβείο αστυνομικού μυθιστορήματος Michel Lebrun), τη “Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων” όπου απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές, πούλησε πάνω από 200.000 αντίτυπα, τιμήθηκε με το βραβείο Γκονκούρ που απονέμουν οι μαθητές λυκείου και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και “Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Γκ”..

 

 

 

 

 

Φωτεινή Βλαχοπούλου (Μεταφραστής)