Η λίγκα των ευγενών αγροίκων

Η Λίγκα των Ευγενών Αγροίκων είναι ένα µυθιστόρηµα που δεν διστάζει ν’ αφηγηθεί την τραγελαφική εκδοχή της ζωής που δεν εξωραΐζεται από µεγαλειώδεις και ροµαντικές ιδέες ούτε από την επίκληση βαθύτερων και υπερβατικών νοηµάτων στην καθηµερινότητα των ανθρώπων. Εδώ, περιγράφεται η ζωή όπως είναι – µια περιπέτεια χωρίς κανόνες. Η οποία ξετυλίγεται µέσα στο κακοφορµισµένο κοινωνικό περιβάλλον του εκπολιτισµού των ενστίκτων: σ’ αυτό, η νοµιµότητα, η εντιµότητα, η ηθική αριστεία και αρετή και τα ευγενή συναισθήµατα εκπίπτουν ή παραµερίζονται, και στη θέση τους ανορθώνονται η έλλειψη γούστου, η υποκρισία, η εξουσία που επιβραβεύει και προστατεύει τη διαπλοκή και την κάθε λογής παρανοµία, ο ατοµισµός, τα λαδώµατα, οι εκπορνεύσεις και οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Στο µυθιστόρηµα, τον ρόλο των στρεβλών συνειδήσεων και των εκπολιτισµένων ενστίκτων αναλαµβάνουν οι «ευγενείς αγροίκοι», µια οµάδα από παρίες που οι ευτελείς ζωές τους χορογραφούνται ως µια λαϊκή οπερέτα των υψηλών τους επιδιώξεων, και δίνουν στον αναγνώστη έναν συνοπτικό «οδηγό χρήσης της παρακµής». Πού καταλήγει όλο αυτό; Στην αυτοσαρκαστική αυτογνωσία ότι εκείνο που µετράει στη ζωή είναι ο αισθητισµός της: όχι τα µεγάλα λόγια αλλά οι εκλεπτυσµένες απολαύσεις, χωρίς να λογαριάσει κανείς το τίµηµά τους και κατανοώντας ότι δεν έχουν κάνα ιδιαίτερο νόηµα πέραν του αυτονόητου.

Αχιλλέας Φακατσέλης (Συγγραφέας)

Η µόνη δουλειά που ‘κανα στη ζωή µου ήταν δηµοσιογράφος σε µια εποχή που υπήρχε ακόµα περιθώριο να µπορούν τ’ αγύριστα κεφάλια κι οι εχθροί του καριερισµού να γράφουν µε τον νου στην κοινωνία κι όχι στην τσέπη τους. Σχεδόν τριάντα χρόνια στην Ελευθεροτυπία έτσι έγραφα, µένοντας στον βασικό µισθό πάντα, µα πέρασα καλά, ένας διευθυντής µε σάρκασε κάποτε πως έκανα το χόµπι µου επάγγελµα! Έµεινα στις επάλξεις µέχρι που κλείσανε την εφηµερίδα κι έπαψε η γραφή µου. Μετά, είπα να πιάσω άλλη τέχνη, µα πάντα µ’ αυτό τον σκοπό, να µιλώ σε αγνώστους. Έτσι άρχισα να γράφω µυθιστορήµατα, να λέω µε φαντασίες τις αλήθειες που θέλω να πω. Το πρώτο µου µυθιστόρηµα, το ΤΥΦΛΟ ΦΩΣ, κυκλοφόρησε το 2019, γεγονός που µε δίδαξε τη µεγάλη αξία της διάθεσης και διανοµής του σκέπτεσθαι, παιχνίδι που το ‘χα για εύκολο µα δεν είναι. Γενικώς, ταξίδεψα κάµποσο στην Ελλάδα µα κι έξω, ακόµα κι υπερπόντια, για τη δηµοσιογραφία αλλά και γι’ άλλους σκοπούς, ανθρωπινότερους, µα για τουρισµό, ποτέ! Με την πολιτική καταπιάστηκα µένοντας µακριά της, γίνηκα όπως ένας θεατής θεάτρου που δεν του αρέσει το έργο κι όταν εξέρχεται της αιθούσης λέει στους άλλους πόσο κακό ήτανε. Έµεινα µακριά κι απ’ το µάρκετινγκ, αρνούµενος µέχρι κι ένα βραβείο που µου δόθηκε ερήµην µου. Διότι εµένα δεν µ’ άρεσε να σέρνω διακρίσεις που δίνουν άλλοι ανθρώποι, για να φαινόµαστε ανώτεροι αναµεταξύ µας όλοι. Τέτοιο στραβόξυλο έφυγα έφηβος απ’ τα Γιάννενα όπου γεννήθηκα πριν από αρκετές δεκαετίες και µονάχα περαστικός ξαναβρέθηκα εκεί, κι ούτε καίγοµαι να επιστρέψω στις ρίζες µου, τις πήρα και τις κρατώ µαζί µου, έχω µνήµες ωραίες, κι αυτό µου φτάνει – γιατί να ξαναδώ τον τόπο µου φορώντας τα γυαλιά της µεγάλης ηλικίας πλέον; Οι κάτι άλλες λεπτοµέρειες της ζωής µου δεν νοιάζουν κανέναν. Κι ό,τι είπα το είπα για να δουν όσοι µε πιάσουν στα χέρια τους πώς έζησα, άρα µε ποιον έχουν να κάνουν και τι σόι πράµατα µπορεί να διαβάσουν γραµµένα από έναν τέτοιο άνθρωπο.

(Πηγή: “Εκδόσεις Πηγή”, 2022)