Η λευκή κουρτίνα

Το πρωινό της 21ης Σεπτεμβρίου έμοιαζε αρχικά συνηθισμένο. Το προηγούμενο βράδυ ο Χ. είχε μεθύσει, είχε τσακωθεί με την Κλαίρη και δεν έφυγε από το μπαρ “Το Τρένο” προτού αυτό κλείσει. Τετριμμένα στιγμιότυπα μιας ζωής σε μετάβαση. Της ζωής του. Για αρκετή ώρα αφότου ξύπνησε, παρέμεινε ξαπλωμένος, προσπαθώντας να θυμηθεί πώς γύρισε στο σπίτι μετά απ’ όσα έγιναν – δίχως όμως να τα καταφέρει. Αυτό, βέβαια, αποδείχθηκε το μικρότερο απ’ τα προβλήματά του. Πολύ σύντομα αντιλήφθηκε ότι το δωμάτιο όπου βρισκόταν δεν ήταν το δικό του, ούτε κάποιο δωμάτιο απ’ το οποίο θυμόταν έστω και κάτι. Το χρώμα των τοίχων, τα αντικείμενα, η διαρρύθμιση του χώρου, όλα τού φαίνονταν απολύτως άγνωστα. Πριν προλάβει να βρει μια εξήγηση γι’ αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, κάποιος έξω απ’ το δωμάτιο άναψε το φως. Ο Χ. σηκώθηκε και μετά από λίγο προχώρησε προς την κλειστή πόρτα για να καταλάβει τι συνέβαινε. Πήρε μια βαθιά ανάσα κι έπιασε το πόμολο. Έκλεισε τα μάτια, το γύρισε και τότε διαπίστωσε ότι τα πράγματα ήταν πολύ πιο σοβαρά.