Η… λιάδα μιας έφηβης

Ουμέα. Τι θετικό μπορεί να έχει μια πόλη που το όνομά της ξεκινάει με το αρνητικό μόριο ου! Κάτι τέτοιο σκεφτόταν η Δάφνη τη στιγμή που το αεροπλάνο προσγειωνόταν στο αεροδρόμιο. Και δεν είχε και άδικο, αφού από τις πρώτες κιόλας μέρες της παραμονής της εκεί, όλα φαίνονται να πηγαίνουν στραβά. Τι κρίμα που αυτό το αντιλαμβάνεται μόνο εκείνη, καθώς οι γονείς της ζουν ανενόχλητοι τον international έρωτά τους, σίγουροι για την απόφασή τους να εγκατασταθούν στη Σουηδία. Η Δάφνη θα πρέπει να παλέψει να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και να αναθεωρήσει πολλά από όσα πίστευε μέχρι τότε, ρισκάροντας ακόμα και τις σχέσεις της με το αγόρι και τους φίλους της. Αυτό θα την οδηγήσει σε μια σειρά από λάθη που θα φέρουν τους δικούς της πολλές φορές προ εκπλήξεων. Ταυτόχρονα όμως, θα τη βοηθήσουν να ωριμάσει και να ανακαλύψει τις ομορφιές της καινούριας της πόλης, αλλά και άγνωστες πτυχές του εαυτού της. Κι αν έπαψε να φοβάται το «ου» της Ουμέας, δεν ξέχασε το «Έλλα…» της Ελλάδας. Όταν θα επιστρέψει πίσω σ’ αυτή για τις καλοκαιρινές της διακοπές με τους κολλητούς της και το αγόρι της, τίποτα δε θα είναι το ίδιο. Ή μήπως θα είναι;

Ευαγγελία Θεοδωρίδου (Συγγραφέας)

Η Ευαγγελία Θεοδωρίδου σπούδασε στο Παιδαγωγικό Τμήμα Νηπιαγωγών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης και εργάστηκε ως νηπιαγωγός για δεκαπέντε χρόνια σε ιδιωτικά και δημόσια νηπιαγωγεία σε όλη την Ελλάδα. Ο κόσμος των βιβλίων τη μάγευε από μικρή. Μέσα από τις σελίδες τους μπορούσε να ταξιδέψει μέσα στο χρόνο και να επισκεφτεί μέρη μακρινά, μέρη πραγματικά αλλά και μέρη φανταστικά, όπου όλα μπορούσαν να συμβούν. Αρκετά χρόνια αργότερα σε αυτά τα ταξίδια της είχε συνοδοιπόρους τους μαθητές της. Μαζί άνοιγαν τα φτερά της φαντασίας τους για να πάνε εκεί, όπου κανένας δρόμος, καμία θάλασσα δεν μπορούσε να φτάσει. Και όταν επέστρεφαν πίσω, η βαλίτσα τους ήταν γεμάτη με γνώσεις, εμπειρίες και συναισθήματα. Ένα μάθημα δημιουργικής γραφής, το οποίο ξεκίνησε να παρακολουθεί, της έδωσε το έναυσμα που χρειάζονταν για να ασχοληθεί με τη συγγραφή. Τότε ξεκίνησε να γράφει το πρώτο της διήγημα “Το δέντρο της ζωής”, το οποίο διακρίθηκε σε Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος ενώ το μονόπρακτό της “Αυτός που περιμένω” μεταφέρθηκε από τη θεατρική ομάδα “Tabula rasa” και στο θέατρο. Τα τελευταία χρόνια ζει με τον σύζυγό της και τις δύο κόρες τους στην πόλη Ούμεο στη Βόρεια Σουηδία, όπου εργάζεται σε ένα πολύγλωσσο, πολυπολιτισμικό νηπιαγωγείο ενώ παράλληλα συνεχίζει την μετεκπαίδευσή της στον τομέα της Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης. Διηγήματά της υπάρχουν δημοσιευμένα στο διαδίκτυο. Αρθρογραφεί σε ελληνικές ιστοσελίδες για θέματα που αφορούν το παιδί και την εκπαίδευση.