Η Μαχαμπχάρατα με τα μάτια ενός παιδιού

Όταν στα τέσσερά της χρόνια, η Σάμχιτα Άρνι έμαθε να διαβάζει, έπεσαν στα χέρια της κάποιες από τις αναρίθμητες εκδοχές της “Μαχαμπχάρατα”, του μεγαλειώδους σανσκριτικού έπους, με ήρωες πασίγνωστους στην Ινδία εδώ και αιώνες, όπως σ’ εμάς οι ομηρικοί ήρωες. Η Μαχαμπχάρατα αφηγείται μια συναρπαστική ιστορία θεών και ανθρώπων με φόντο τις έριδες ανάμεσα σε δύο αντίπαλες οικογένειες: τους Πάνταβα και τους Κάουραβα. Στα εφτά της, η Σάμχιτα ήταν τόσο παθιασμένη με το ινδικό αυτό έπος, ώστε άρχισε να υπαγορεύει τη δική της εκδοχή στη γιαγιά της, ανατρέποντας την παραδοσιακή ροή των γεγονότων. Παράλληλα, άρχισε να εικονογραφεί την αφήγηση της. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το βραβευμένο σε πολλές χώρες βιβλίο, που πρωτοεκδόθηκε στο Μαδράς το 1996, όταν η Σάμχιτα ήταν δώδεκα χρονών. Εκείνο που εντυπωσιάζει στις σελίδες του βιβλίου δεν είναι μόνο η πρώιμη ωριμότητα της συγγραφέως, αλλά η ζωντάνια τόσο της αφήγησης όσο και των εικόνων, ο παιδικός εκστασιασμός μαζί με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια και το τέλειο φινίρισμα των λεπτομερειών. Καθένα από τα δεκάδες πρόσωπα της “Μαχαμπχάρατα” περιγράφεται με ολοζώντανο τρόπο – όπως άλλωστε και το σκηνικό της δράσης μέσα στα παλάτια, τα πεδία της μάχης και τα δάση. Πολλοί συγγραφείς έχουν καταπιαστεί, εδώ και πάνω από χίλια χρόνια, με τις ιστορίες της Μαχαμπχάρατα, ένα έργο τρεις φορές ογκωδέστερο από τη Βίβλο και εφτά φορές όσο η Ιλιάδα και η Οδύσσεια μαζί. Ωστόσο, για τη Δύση παραμένει ακόμα ένας ανεξερεύνητος θησαυρός, και η απόδειξη είναι ότι δεν υπάρχει πουθενά μια έγκυρη ολοκληρωμένη εκδοχή. Έτσι, η φαντασία ενός μικρού κοριτσιού από τη σημερινή Ινδία θα μπορούσε να αποτελέσει το κλειδί για να ανοίξουν μπροστά μας οι πύλες ενός κόσμου θαυμαστού και αλησμόνητου. “Αγαπώ τη μυθολογία”, λέει η Σάμχιτα Άρνι, “επειδή οι ιστορίες της δεν τελειώνουν ποτέ”. Η δική της “Μαχαμπχάρατα”, εικονογραφημένη με γοητευτικά και σύνθετα σχέδια, είναι τολμηρή και ανορθόδοξη σε ό,τι αφορά τις περιγραφές των χαρακτήρων και την κριτική στάση που διατηρεί απέναντι στο κεντρικό θέμα του έπους: τον πόλεμο.