Η μνήμη κόκκινο φορεί

[…] Σε απόσταση από τα μαύρα χρόνια, το βιβλίο της Νίτσας υποχρεώνει τον αναγνώστη -κι αυτόν που τα έζησε κι αυτόν που απλώς τα διαβάζει – να αναλογιστεί σε ποια άβυσσο είχε πέσει ο τόπος. Με ποια τρομαχτικά διλήμματα ήρθαν αντιμέτωποι πολλοί άνθρωποι εκείνη την εποχή και πώς βρήκαν το κουράγιο να τα υπερβούν. Ο αναγνώστης που δεν έχει ο ίδιος βιώματα, δεν μπορεί να δεχτεί πως υπήρξε τόση βαρβαρότητα σε βάρος ανυπεράσπιστων γυναικών και παιδιών. Και η πρώτη του κρίση θα είναι πιθανότητα πως η Νίτσα Λουλέ απλώς υπερβάλλει, αναπαράγοντας την πολιτική αντίθεση της εποχής. Κι όμως η συγγραφέας αφηγείται, χωρίς εμπάθεια, πραγματικές καταστάσεις, αποφεύγοντας τους δραματικούς τόνους, οι οποίοι όμως αναδείχνονται από τα ίδια τα πράγματα. […]

Νίτσα Λουλέ – Θεοδωράκη (Συγγραφέας)

Γεννήθηκα στη Λάρισα, το Δεκέμβρη του ΄45. Μεγάλωσα στην Αθήνα. Τέλειωσα το 36ο δημοτικό της οδού Μεθώνης (σήμερα ταβέρνα “Άμα λάχει”) και το γυμνάσιο της Σχολής Χατζιδάκη. Άρχισα την καριέρα μου ως δημοσιογράφος στην Αυγή, όταν φοιτούσα στο πρώτο έτος της Παντείου. Η 21η του Απρίλη με βρήκε στη Μεσημβρινή της Ελένης Βλάχου. Κατά τη διάρκεια της επταετίας έκανα επτά διαφορετικά επαγγέλματα για να επιβιώσω, όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Μετά τη χούντα, εργάστηκα στο Ριζοσπάστη, την Απογευματινή, το Ένα και για σαράντα μέρες στον Ελεύθερο Τύπο (!) Ασχολήθηκα με έρευνες, κάλυψη γεγονότων στο εξωτερικό (συρράξεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής), συνεντεύξεις αρχηγών κρατών, ελεύθερο πολιτικό ρεπορτάζ. Για δεκαεπτά χρόνια ανήκα στο εργατικό δυναμικό της ΕΡΤ 1, στο δελτίο ειδήσεων, και σε τακτικές εκπομπές του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης. Στις εκλογές του ΄96, εκλέχθηκα βουλευτής Λάρισας με το ΣΥΝ. Έγραψα δέκα βιβλία – επτά βιογραφίες πολιτικών, ένα οδοιπορικό στις γειτονιές των τσιγγάνων, ένα αφιέρωμα στο φίλο Νίκο Ξυλούρη. Απέκτησα τρία παιδιά από δύο γάμους, το Γιώργο 34, τη Μαρία 33 και την Εκάβη 16 ετών. Έχω και τέσσερις εγγονές, ό,τι καλύτερο για να κλείσει ένα απλό βιογραφικό.