Η νύχτα των πυγολαμπίδων

Εκείνο το πρωί πρώτος το είπε ο ασημόγλαρος, την ώρα που προσγειωνόταν στην ακτή: “Η θάλασσα θύμωσε και φουσκώνει”. Ύστερα το φώναξε η μπελούγκα από τ’ ανοιχτά. Μα ο Μάκο και οι φίλοι του το ήξεραν κιόλας. Τα ρινοδέλφινα που σύχναζαν στα μέρη τους τους είχαν προειδοποιήσει από καιρό. Τους είχαν μιλήσει για τις χώρες του Βορρά, πολύ μακριά από δω, όπου οι άνθρωποι έριχναν με πανύψηλες καμινάδες μαύρους καπνούς στον ουρανό. Κι ο ουρανός ζεσταινόταν και ίδρωνε, μέρα και νύχτα, εδώ και πολύ καιρό. Και οι σταγόνες του ιδρώτα του, όλον αυτό τον καιρό, έπεφταν πάνω στους πάγους του Βόρειου και του Νότιου Πόλου και σιγά σιγά τους έλιωναν. Η θάλασσα, όμως, που ταξίδευε σ’ αυτά τα μέρη θύμωσε πολύ. Τι καταστροφή ήταν αυτή που προετοίμαζαν οι άνθρωποι; Γιατί δεν την υπολόγιζαν;