Η περίπτωση Τζεντίλε

Δεν είχε προβάλει καμιά αντίσταση, δεν εμφάνιζε το παραμικρό σημάδι διαταραχής ή μέθης, επέδειξε απόλυτη συμμόρφωση. Είχε παραδεχτεί την πράξη του δίχως να διστάσει ούτε στιγμή. “Εμένα, αυτού του είδους οι αφίσες με προσβάλλουν χρόνια τώρα”, είχε δηλώσει αναφορικά με τα κίνητρά του· πέραν αυτού, τσιμουδιά. Είχε υπογράψει ό,τι του έδωσαν να υπογράψει, και μιάμιση ώρα αργότερα αφέθηκε ελεύθερος. Τι είχε συμβεί στο κεφάλι αυτού του άντρα, τον οποίο σύσσωμοι οι συνάδελφοί του που κλήθηκαν να καταθέσουν στο πειθαρχικό περιέγραφαν ως απολύτως ισορροπημένο παιδί, καλό συνάδελφο, αν και σε γενικές γραμμές μάλλον λιγομίλητο; Ο Τζεντίλε δεν ήταν απλώς κάποιος που κατέστρεψε μερικές αφίσες, γεγονός που, κανονικά, θα αποτελούσε αντικείμενο μιας ακόμη δικογραφίας. Ήταν εκείνος, που ένα χρόνο πριν, με κίνδυνο της ζωής του είχε σώσει από τις φλόγες το Ιερό Λείψανο -έμβλημα της πόλης του. Κι ήταν αυτό που δημιουργούσε το πρόβλημα.