Η πολυκατοικία της αντιπαροχής και το στεγαστικό πρόβλημα

Το στεγαστικό πρόβλημα είναι πανευρωπαϊκό, εντονότερο στην Ελλάδα. Η αντιπαροχή δεν αποτελεί πλέον λύση, όπως συνέβη το διάστημα 1950-1980. Έκανε πλουσιότερους τους οικοπεδούχους και έδωσε δυνατότητα στέγασης με προσιτό κόστος. Έδωσε δουλειά στους άνεργους και στους μηχανικούς. Μεγάλος κερδισμένος το κράτος, που έλυσε το στεγαστικό πρόβλημα αδαπάνως. Μεγάλοι χαμένοι η διατήρηση της νεοκλασικής αρχιτεκτονικής και η ποιότητα ζωής στο κέντρο των πόλεων. Η πολυκατοικία της αντιπαροχής δεν είναι ούτε «καλή», ούτε «κακή». Ναι, ανεγέρθηκαν θλιβερές πολυκατοικίες, αλλά ανεγέρθηκαν και εξαιρετικές σε ποιότητα και αισθητική. Βέλτιστη λύση για το στεγαστικό πρόβλημα σήμερα αποτελεί η αξιοποίηση του στεγαστικού αποθέματος για τη διασφάλιση αναβαθμισμένων, νέων κατοικιών. Τα επόμενα 100 χρόνια θα αποτελέσουν πρόκληση για τις πόλεις. Τα κτήρια πρέπει να μπορούν να ανταποκριθούν στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, στις διακυμάνσεις του κόστους ενέργειας και στις ανάγκες ενός πληθυσμού που γερνάει. Η τεχνολογία και οι ειδικοί υπάρχουν. Αποφάσεις χρειάζονται. Η συγγραφή αυτού του βιβλίου ήταν μια διαδικασία συνεργασίας μηχανικών δύο διαφορετικών ειδικοτήτων, αλλά και δύο διαφορετικών γενιών. Αυτό που ενώνει τις δύο γενιές μηχανικών, είναι η αντίληψη ότι τα κτήρια δεν είναι απλώς κατασκευές. Αποτελούν τη σημαντικότερη επένδυση που ο μέσος άνθρωπος κάνει στη ζωή του, εναποθέτοντας σε αυτήν την προσδοκία για ασφάλεια και άνεση. Το ζήτημα της αντιπαροχής και το στεγαστικό ζήτημα είναι ένα σύνθετο πρόβλημα, για το οποίο δεν υπάρχουν απλές λύσεις. Είναι ωστόσο επιτακτική η ανάγκη να βρεθούν λύσεις, με ορθολογικό σχεδιασμό και βεβαίως με την πολιτική βούληση αυτό να συμβεί. Δεν υπάρχει πιο αποκαρδιωτικό, αλλά και πιο επικίνδυνο, θέαμα, από αυτό των αφημένων στη φθορά του χρόνου και της παρακμής πολυκατοικιών σε περιοχές που άλλοτε έσφυζαν από ζωή.

Άγις Μ. Παπαδόπουλος (Συγγραφέας)

Ο Άγις Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1966 στη Θεσσαλονίκη. Διπλωματούχος Μηχανολόγος Μηχανικός του ΑΠΘ, έκανε στη συνέχεια το μεταπτυχιακό του σε Εξοικονόμηση Ενέργειας και Προστασία Περιβάλλοντος στο Cranfield της Βρετανίας και μετά το Διδακτορικό του στο ΑΠΘ. Από το 1998 είναι καθηγητής ενεργειακών συστημάτων στο Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του ΑΠΘ και από το 2013 Διευθυντής του Εργαστηρίου Κατασκευής Συσκευών Διεργασιών. Δραστηριοποιείται ερευνητικά στα πεδία των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, του ενεργειακού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού κτιρίων και των οικονομικών και πολιτικών διαστάσεων της ενέργειας. Έχει διευθύνει περισσότερα από 65 ερευνητικά προγράμματα και έχει δημοσιεύσει περισσότερες από 165 εργασίες σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Είναι επισκέπτης καθηγητής στο Πολυτεχνείο του Αμβούργου στη Γερμανία και υπήρξε επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Από το 2012 ως το 2022 ήταν Editor in Chief του International Journal of Sustainable Energy, ενώ από το 2022 είναι Associate Editor στο Energy and Buildings. Διετέλεσε μέλος της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας και Αντιπρόεδρος Ακαδημαϊκών Υποθέσεων του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου. Από τον Αύγουστο του 2019 είναι Πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΥΑΘ Α.Ε. Είναι παντρεμένος από το 2001 με τη Μαριάννα και έχουν δύο παιδιά, τον Μιχάλη και τη Βασιλίνα.

 

 

 

Μιχάλης Παπαδόπουλος (Συγγραφέας)

Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1936 στη Δράμα. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο ΑΠΘ και εκπόνησε το διδακτορικό του στο Άαχεν της Γερμανίας. Μετά την Μεταπολίτευση επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη όπου και εξελέγη καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών (1976). Διετέλεσε Κοσμήτορας της Πολυτεχνικής Σχολής (1988-1994), Αντιπρύτανης (1994-1997) και Πρύτανης (1997-2003). Συγκλητικός για 15 συνεχόμενα χρόνια. Ομότιμος καθηγητής από το 2003. Διετέλεσε Πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου (1994-1996) και Πρύτανης του Πανεπιστημίου Frederick της Κύπρου (1996-1998). Για το έργο του έχει τιμηθεί μεταξύ άλλων από το Πανεπιστήμιο του Κάρολου της Πράγας το 1998 «για την καλλιέργεια των γραμμάτων και του ανθρωπισμού σε παγκόσμια κλίμακα» και από τον Πρόεδρο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, με την απονομή του «μεγάλου σταυρού αξίας» το 2003, τη μεγαλύτερη διάκριση που μπορεί να αποδοθεί σε μη Γερμανό πολίτη.