Η τραγουδίστρια και η πολυθρόνα

Ο άνθρωπος του παραθύρου γεμίζει τα ποτήρια με κόκκινο κρασί από το γυάλινο δοχείο. Υψώνει το δικό του με το πληγωμένο χέρι. “Εις υγείαν”, λέει. “Λοιπόν, αυτό το εργαστήριο είναι δυστυχώς κρυμμένο και έχει στο βάθος του ένα ακόμη πιο κρυφό δωμάτιο που είναι πολύ περισσότερο ιδιαίτερο και σίγουρα απαγορευμένο, δηλαδή μυστικό, πολύ πιο μυστικό από όλα τα μυστικά δωμάτια αυτού του σπιτιού, για τα οποία ένας νόμος με εμποδίζει να μιλήσω με οποιονδήποτε τρόπο. Δεν μπορώ να αναφερθώ στα δωμάτια, καταλαβαίνετε; Οπότε, όπως φαίνεται, αν δεν μπορώ να μιλήσω για αυτά, πόσο -ακόμη λιγότερο- μπορώ να μιλήσω για το κρυφό μέρος που βρίσκεται μέσα στο κρυφό εργαστήριο”. “Όμως είναι ένα εργαστήριο απ’ όσο καταλαβαίνω… δεν θέλω να γίνω αδιάκριτη, παράγει χημικά. Είναι ένα χημικό εργαστήριο…” “Ναι και όχι. Ας αλλάξουμε καλύτερα θέμα λοιπόν”. Τι κινδύνους διατρέχει εκείνος που παρακολούθησε κάποια γυναίκα να τραγουδάει, μόνη της, στη μέση ενός αγρού; Πώς εμπλέκεται ένα βαρύ, κακοφτιαγμένο έπιπλο σε τρεις ερωτικές ιστορίες και σε ένα έγκλημα; Πόσος σχεδιασμός και πόση τυχαιότητα περιγράφουν τις κινήσεις μιας γυναίκας που ίσως ελέγχει το κέντρο της αφήγησης; Ένα ακόμα διπλό αφήγημα, κατασκευασμένο από κομμάτια που έφτασαν με διάφορους τρόπους στα χέρια του συγγραφέα των Αριθμών και του Χειριστή. Τα λογοτεχνικά κείμενα του Αριστείδη Αντονά χαρακτηρίστηκαν εν σμικρύνσει φιλοσοφικά μυθιστορήματα, αφηγήματα τρόμου, περιπετειώδεις ιστορήσεις, αστυνομικά διηγήματα, οικογενειακά χρονικά, μινιμαλιστικές καταγραφές, αδύνατοι αποχωρισμοί, αποκρυφιστικές αλληγορίες, ηθικές παραβολές, ελλειπτικά κείμενα, μετανεωτερικά έργα της αποκαλούμενης μαθηματικής λογοτεχνίας, εγκλεισμοί στον χώρο της δυτικής σκέψης.