Θέατρο

“Αν το θέατρο ήταν θρησκεία” γράφει ο Ντέιβιντ Μάμετ “πολλές από τις παρατηρήσεις και τις προτάσεις αυτού του βιβλίου θα μπορούσαν να θεωρηθούν αιρετικές”. Όπως πάντα, ο Μάμετ δε μασά τα λόγια του: στο βιβλίο αυτό, ο καταξιωμένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και δοκιμιογράφος διακηρύσσει ούτε λίγο ούτε πολύ το τέλος της παντοδυναμίας του σκηνοθέτη και των θεωριών περί υποκριτικής. Για τον Μάμετ, οι ηθοποιοί είτε είναι καλοί είτε δεν είναι ηθοποιοί, και οι καλοί ηθοποιοί γενικά λειτουργούν καλύτερα χωρίς την παρέμβαση κάποιου σκηνοθέτη, όσο καλές προθέσεις κι αν έχει εκείνος. Το κριτικό βλέμμα του δεν αφήνει καμία πτυχή του θεάτρου ασχολίαστη: από τα έργα “κοινωνικού προβληματισμού” και την έννοια της πολιτικής ορθότητας έως τις σχολές ηθοποιίας, τον Στανισλάφσκι και τον ελιτισμό, όλα σχολιάζονται με το καυστικό και αποφθεγματικό του ύφος. Σε έναν κόσμο που συχνά φοβάται τις αλλαγές, το βιβλίο αυτό συνιστά μια σοβαρή πρόκληση προς όλους, σπουδαστές, δασκάλους και σκηνοθέτες (συμπεριλαμβανομένου του Μάμετ), καλώντας τους να γίνουν ακόμα καλύτεροι.