Θα έχ’ ατο αναμμένον

«Κι έτσι δεν θα χαθούνε στον αέρα τα λόγια του παππού, θα μείνουν τυπωμένα στο χαρτί και θα μιλούν στις επερχόμενες γενιές. Και θα τους πουν πως κάποτε μιλιόταν εκεί κάποια γλώσσα, που έσωζε στις ρίζες της και το συντακτικό της, περισσότερο από κάθε άλλη Ελληνική διάλεκτο, τ’ αχνάρια της αρχαίας και που στα παραμύθια της σκορπούν αντιφεγγιές, πλήθος απ’ τους αρχαίους μύθους και στα τραγούδια της μιλά με τωρινή φωνή η ποιο παλιά βουκολική μούσα.» «Ποντιακά φύλλα», 1937 * * * «Η λόγια Ποντιακή γραπτή ποίηση, πρέπει να θεωρηθεί νεοποντιακή, όχι τόσο εξ αιτίας της γλωσσικής εξέλιξης, όσο γιατί καλλιεργήθηκε μετά τον ξεριζωμό, εδώ στην Ελλάδα σαν προϊόν νοσταλγίας και επιμονής στον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, αλλά και σαν προέκταση της προφορικής παραδοσιακής ποίησης, του Ποντιακού δημοτικού τραγουδιού.» «Ποντιακή Ηχώ», τεύχος 11 * * * Και όπως είπε ο Ηλίας Τσιρκινίδης: «Ατά τα τραγωδίας-ι-μ’ ’ς σ’ εμέτερον τον λόγον, δεβάζεις και θαρείς ακούς τον κύρη σ’ και τη μάννα σ’», εγώ θα προσθέσω «τον πάππο σ’ και την καλομάννα σ’».

Παναγιώτης Αμοιρίδης (Συγγραφέας)