Θεριστές ονείρων

Κάπου εκεί πέρα, σαπέρα κάποια παιδιά μες τ’ αποσπερού αποσπερόπλεκαν όνειρα.   Απά ο ουρανός τάφεγγε με το φως των αστεριών.   Και ούλα τα όνειρα αγεροχόρευαν στην αυλή του φεγγαριού και απά στο ξεφάντωμα των ονειροχορευτών ξέσπασαν αστραπόβροντα.   Κι απά στ’ αστραπόβροντα όρμησαν πεινασμένοι λύκοι θεριστές ονείρων τα δρεπάνια βάφτηκαν κόκκινα με των παιδιών το αίμα.   Κι ύστερα δρόμισαν γι’ αλλού οι θεριστές ονείρων.

Ξένη Μητσοβασίλη (Συγγραφέας)

Η Ξένη Μητσοβασίλη γεννήθηκε στον Παρακάλαμο Ιωαννίνων. Μετανάστευσε στην Αθήνα μαζί με την οικογένεια της στα δώδεκά της χρόνια. Εργάστηκε ως νοσηλεύτρια σε δημόσια νοσοκομεία. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον λαϊκό μας πολιτισμό και το δημοτικό μας τραγούδι. Το πρώτο της έργο, “Κόκκινο στάχυ”, είναι γραμμένο με το αίμα της ψυχής της και αναφέρεται στον σακατεμένο μετεμφυλιακό κόσμο της υπαίθρου. Με τα βιβλία της “Φεγγάρια στο χώμα” και “Μαύρα πουλιά” κλείνει η τριλογία του “Νεοελληνικού Δράματος” από τον εμφύλιο έως το Πολυτεχνείο. Στο βιβλίο της “Τιμωρία Δίχως Έγκλημα”, τα φυσικά στοιχεία υποστα­σιοποιούνται και συνενώνονται με τα βάσανα του σύγχρονου κοινωνικού ανθρώπου. Στο βιβλίο της “Τριγμός Ψυχής”, παρουσιάζει το πώς ο άνθρωπος βιώνει την απελπισία της παρακμής. Στο βιβλίο “Θ΄ ανταμωθούμε”, η συγγραφέας μέσα και από τον ποιητικό της λόγο, παλεύει και προσπαθεί ν’ αντέξει το παράλογο του λογικού και του λογικού το παράλογο. Στο βιβλίο “Παιδιά στο φρύδι του γκρεμού”, βιώνει πόνο, αγωνία, θλίψη για το αύριο… Και το αύριο;
Στο βιβλίο “Κραυγές & Ψίθυροι” αναρωτιέται πόσες αντοχές έχει ο άνθρωπος; Παραπατεί, πέφτει, σηκώνεται κι ανηφορίζει.