Ιλιάς

Ο Δ.Ν. Μαρωνίτης ολοκληρώνει με τις 12 τελευταίες ραψωδίες από την “Ιλιάδα”, το μεγάλο έπος του Ομήρου, μετά την ιστορική πλέον μετάφρασή του της “Οδύσσειας”. Είναι η πρώτη μεγάλη μετάφραση που γίνεται μετά τη μετάφραση Καζαντζάκη-Κακριδή. Ο Πρίαμος, γιός του Δαρδάνου, στρέφει το βλέμμα του Θαυμάζοντας τον Αχιλλέα· ψηλόκορμος κι ωραίος, μ’ έναν θεό του φάνηκε παρόμοιος. Συνάμα ο Αχιλλέας τον Δαρδανίδη Πρίαμο θαύμαζε κι αυτός, την όμορφή του όψη, τον τρόπο που μιλούσε. Όταν, ένας τον άλλον βλέποντας, τον αμοιβαίο θαυμάσμό τους χόρτασαν, πρώτος τον λόγο πήρε ο Πρίαμος, γερός θεόμορφος. “Η Ιλιάδα είναι έπος πολεμικό: δραματοποιεί, ανατέμνει και συμπυκνώνει τον τρωικό πόλεμο σε τέσσερις μάχιμες ημέρες, που καταλήγουν σε ισόπαλη τραγωδία: ο φόνος του Πάτροκλου από τον Έκτορα και ο φόνος του Έκτορα από τον Αχιλλέα σφραγίζονται με ενδεκαήμερη ανακωχή, αφήνοντας μετέωρο το ερώτημα ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος. Τελικώς ο ιλιαδικός πόλεμος περαιώνεται δίχως νικητές και νικημένους. Αντ’ αυτού ο αμοιβαίος σπαραγμός (του Αχιλλέα για τον αγαπημένο εταίρο του, του Πριάμου για τον αγαπημένο του γιό) οδηγεί σε ένα είδος συμφιλίωσης των αντιπάλων, υπογραμμίζοντας συνάμα την τραγωδία του πολέμου.”