Ιππίας

Όπως ο Alfieri και ο Foscolo, ο Κάλβος δεν κάνει καμία διάκριση ανάμεσα στην απόλυτη μοναρχία και την τυραννίδα. Αν η μοναρχία είναι εξουσία ενός μόνο ανθρώπου, δεν μπορεί να είναι παρά τυραννίδα, κατά το ότι η σωστή διακυβέρνηση απαιτεί την ισορροπία δύο δυνάμεων (του κυβερνώντος και των νόμων), ισορροπία που σημαίνει την άρνηση της απόλυτης εξουσίας του μονάρχη. «Κάθε βασιλιάς που κυβερνά χωρίς νόμους είναι τύραννος· κάθε κοινωνία που το δέχεται αυτό είναι τυραννίδα· κάθε λαός που το ανέχεται είναι σκλάβος». Αυτές είναι και οι ιδέες που εκφράζει ο Κάλβος όχι μόνο με τον Ιππία αλλά και με άλλα ποιητικά έργα του ως προς την έννοια της virtù (της αρετής) και του vizio (της φαυλότητας), που ήταν όροι της πολιτικής φιλοσοφίας ήδη από την εποχή του Machiavelli, αναζωπυρούμενοι στην περίοδο του Διαφωτισμού. Στον Ιππία εμφανίζεται σαφέστερη απ’ ό,τι στον Θηραμένη η διάκριση ανάμεσα στη μάζα (plebe), δηλαδή στο υποταγμένο στον τύραννο πλήθος -schiavi (σκλάβοι), servi (δούλοι), sudditi (υπήκοοι)– και στους αντιτιθέμενους σε αυτόν φιλελεύθερους πολίτες (cittadini), που αποτελούν τον λαό (popolo), ο οποίος, ωστόσο, δεν είναι απρόσβλητος από την πειθώ των δημαγωγών. – N.B.

Ανδρέας Κάλβος (Συγγραφέας)

Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1792. Η μητέρα του ονομάζονταν Αδριανή. Ο πατέρας του, ο Ιωάννης Κάλβος, ήταν εθελοντής και αξιωματικός στο βενετικό μισθοφορικό στρατό. Ο Ιωάννης είχε παντρευτεί δύο φορές και αυτό επηρέασε αρνητικά τον Ανδρέα με συνέπεια τα δραματικά του ποιήματα. Από το φθινόπωρο του 1813 στην Ιταλία γνώρισε τον Ούγο Φωσκόλο και αργότερα ετέθη στην υπηρεσία του ως γραμματικός και αντιγραφέας. Παράλληλα μελέταγε αρχαία κείμενα και ιδιαίτερα νεοκλασική ιταλική λογοτεχνία. Ο Κάλβος είχε έντονη και άστατη ερωτική ζωή. Τέλος το 1819 παντρεύτηκε την Αγγλίδα Μαρία Τερέζα Τόμας και απέκτησε μια κόρη. Όμως γρήγορα πέθαναν και οι δύο, μήτερα και κόρη, και έτσι ο Ανδρέας Κάλβος φεύγοντας από την Αγγλία το 1820 κινήθηκε μεταξύ Φλωρεντίας, Ελβετίας και Γαλλίας. ‘Ετσι το 1826 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι και γνώρισε πολλούς φιλέλληνες και ανατολίτες. Μετά από πολλά ταξίδια εφυγε από το Ναύπλιο και πήγε στην Κέρκυρα τον Αύγουστο του 1826. Εκεί έγινε διδάκτορας της φιλοσοφίας και δίδαξε συγκριτική λογοτεχνία ως το 1828 ως μή μόνιμος καθηγητής. Στα τέλη του 1852 έφυγε για το Λονδίνο όπου στις αρχές του 1853 παντρεύτηκε τη δασκάλα Καρλότα Αυγούστα Ουάνταμς. Εγκαταστάθηκαν στο Λάουθ του Λινκονσάιρ. Η γυναίκα του ίδρυσε εκεί ανώτερο παρθεναγωγείο και εκεί ο Ανδρέας Κάλβος δίδαξε μαθηματικά και ξένες γλώσσες. Πέθανε το 1867 και τάφηκε στο Κέντιγκτον. Τα οστά του Κάλβου και της γυναίκας του μεταφέρθηκαν το 1960 στη Ζάκυνθο.

 

Νάσος Βαγενάς (Μεταφραστής)

Ο Νάσος Βαγενάς γεννήθηκε στη Δράμα, μια πόλη της βόρειας Ελλάδας, το 1945. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο και τις τρεις πρώτες τάξεις του γυμνασίου εκεί, και το 1960 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών (1963-1968), Ρώμης (1970-1972), Έσσεξ (1972-1973) και Καίμπριτζ, όπου (1974-1978) εκπόνησε διδακτορική διατριβή με θέμα την ποίηση και την ποιητική του Γιώργου Σεφέρη. Από το 1980 ως το 1991 διετέλεσε καθηγητής της Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, και από το 1992 είναι καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκτός από τα ποιητικά βιβλία του, ο Νάσος Βαγενάς έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία μελετών και δοκιμίων πάνω σε θέματα της λογοτεχνίας και της λογοτεχνικής κριτικής που τον έχουν αναδείξει σε έναν από τους σημαντικότερους σήμερα Έλληνες κριτικούς. Ένα από αυτά “Η ειρωνική γλώσσα”, βραβεύτηκε με το Κρατικό Βραβείο Κριτικής το 1995. Το 2013 του απονεμήθηκε το βραβείο δοκιμίου του Ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του δοκιμιακού έργου του. To 2017 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Τιμητικό Βραβείο του περιοδικού “Αναγνώστης” [www.oanagnostis.gr], για το σύνολο του έργου του.