Και επί της γης

Ο Νταβιντού ανεβαίνει για πρώτη φορά στο ρινγκ στα εννιά του. Έχοντας µεγαλώσει χωρίς πατέρα -ο Παλαντίνο, καταπληκτικός πυγµάχος, πέθανε λίγο πριν από τη γέννησή του- σ’ ένα Παλέρµο βρόµικο, βίαιο και φωτεινό, υπό την προστασία του γιγάντιου θείου Ουµπερτίνο και του αινιγµατικού παππού Ροζάριο, µας αφηγείται πενήντα χρόνια ιστορίας, από το 1942 ως το 1992, συνοδευόµενος από ένα πλήθος αξιοµνηµόνευτων ηρώων: τον σύντροφό του στο παιχνίδι Τζερρούζο, τον δάσκαλο του µποξ Φράνκο, τη διακριτική και ευγενική µητέρα του, τον υπολοχαγό Ντ’ Άρπα, τη σοφή γιαγιά Προβιντέντσα, τον κουµπάρο Ραντάτσο, τη Νίνα µε το «στόµα στο χρώµα του µούρου» και πολλούς άλλους. Οι ιστορίες τους, κωµικές µαζί και τραγικές, γλιστρούν η µια µέσα στις πτυχές της άλλης, συνθέτοντας το πορτρέτο µιας οικογένειας, µιας πόλης, ενός κόσµου σε αέναη µάχη, γεµάτου γοητεία και θηριωδία. “Το σώμα έχει τη δική του ευφυΐα. Είναι χαρτί πάνω στο οποίο γράφεις”. “Ναιιιι, καλά”. “Τα πάντα γραφή είναι”. “Τα πάντα”; “Ναι”. “Ακόμα και τα ζυμαρικά με σαρδέλες”; “Ναι”. “Και οι γοφοί των γυναικών”; “Ναι”. “Και οι βόμβες στην πόλη”; “Ναι”. “Και τι γράφουν αυτές οι λέξεις από μπουνιές και προσποιήσεις”; “Την ιστορία της οικογένειάς μου”.