Καμίκο

Πέμπτη Βράδυ, 16 Φεβρουαρίου 2006 Αγαπημένο μου ημερολόγιο, Διάβασα κάτι λυπηρό. Υπάρχουν πεταλούδες που ζουν μόνο μία μέρα. Δεν θα ήθελα να είχα γεννηθεί αν ήμουν πεταλούδα. Δεν προλαβαίνεις τίποτα. Σούνιο. Το πτώμα μιας εικοσιτριάχρονης στα βράχια. Στην τσάντα της, μια παράξενη ξύλινη κούκλα. Ένας ιατροδικαστής απευθύνεται σε μια κοινωνική ανθρωπολόγο, προκειμένου να ανακαλύψει την ταυτότητα της νεκρής. Ένας ιδιόρρυθμος και μοναχικός προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας Αθηνών συναντά τη μικρή Παντβίκα, που ζει στην Πολωνία σέρνοντας μια πανομοιότυπη κούκλα στην αγκαλιά της. Οι δυο τους θα συμπορευτούν σ’ ένα ταξίδι όλο ελπίδα και θα καταφέρουν να συναντηθούν στο φως, διαλύοντας τις σκιές και το αφόρητο βάρος των μυστικών που τους στοιχειώνουν. Η συγγραφέας ξεκινά με μια κούκλα-κλειδί. Αξιοποιεί με μαεστρία τα ψυχολογικά στοιχεία των ηρώων της, τις μεταξύ τους σχέσεις και την καθημερινότητά τους, στήνοντας μια εύστοχη αστυνομική πλοκή και ξεδιπλώνοντας αργά τις τραυματικές ιστορίες τους. Κατορθώνει έτσι να στήσει ένα ολοκληρωμένο σύγχρονο μυθιστόρημα, αστυνομικό αλλά και ανθρωποκεντρικό.