Καπνοκράτωρ

Ο “Καπνοκράτωρ” είναι μια κωμωδία μυστηρίου με δραματικές στιγμές, φιλοσοφικές αιχμές για το εφήμερο, το τυχαίο και τη ματαιότητα των πραγμάτων, μεταμοντέρνα διάθεση και στοιχεία παραλόγου. Στον “Καπνοκράτορα” παρατηρούμε μια ηθελημένη αυτοαναφορικότητα. Ο Ανδρέας Στάικος αντιγράφει τον εαυτό του χρησιμοποιώντας τα αγαπημένα του υλικά: κόκκινα νύχια, κόκκινα χείλη, κόκκινα τακούνια, μυθικές πόρνες, νεκροζώντανους ήρωες, ανάγνωση επιστολών, ανταλλαγή ρόλων, συνταγές μαγειρικής, και ένα τέλος ανοιχτό σε κάθε ενδεχόμενο. Το τσιγάρο εδώ έχει την αδιαμφισβήτητη αξία του δώρου. Ως υπέρτατη έκφραση της επιθυμίας υποσκελίζει ακόμα και τον έρωτα, καθώς αποτελεί το ίδιο φλογερό αντικείμενο του πόθου. Είτε ως αντάλλαγμα είτε ως δώρο, το τσιγάρο είναι εφήμερο και άδωρο, και η απόλαυσή του μια τραγική ματαιότητα. Το στοιχείο του λάθους υπονομεύει την εκπλήρωση της επιθυμίας και επισπεύδει το “θάνατο”. Στον “Καπνοκράτορα” όλα αρχίζουν και τελειώνουν με ένα λάθος. (από το επίμετρο της Ζωρζίνας Τζουμάκα)