Κισμέτ

“Οι άνθρωποι είναι τόσο τρομερά μακριά ο ένας απ’ τον άλλον· και πιο απομακρυσμένοι απ’ όλους είναι συχνά όσοι αγαπιούνται. Πετούν ο ένας στον άλλον όλο τους τον εαυτό όμως κανείς τους δεν τον πιάνει κιόλας, κι έτσι απομένει πεσμένος κάπου ανάμεσα και πυργώνεται και στο τέλος τους εμποδίζει κι από πάνω να δουν και να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον.” Σύντομες αφηγήσεις για τα πάθη και τα άνθη του έρωτα, ιστορίες γραμμένες στην καμπή του 19ου προς τον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας τους, ο μετέπειτα οικουμενικός ποιητής Ράινερ Μαρία Ρίλκε, έγραψε την πρώτη στα δεκαεννιά και την τελευταία στα είκοσι πέντε του χρόνια. Στην αρχή διστακτικός, έμφοβος απέναντι στο πάθος και τον πόθο. Αργότερα ελευθερωμένος, έτοιμος να υπερασπιστεί την αυτοδιάθεση, την περιπέτεια. Να φταίει η γνωριμία και ο δεσμός του με τη Λου Αντρέας-Σαλομέ και η ραγδαία ωρίμανση που μεσολάβησε; Όπως και να ‘χει, αχνοφέγγει ήδη το περίγραμμα όσων θα τον απασχολήσουν στη ζωή και, αξεχώριστα από αυτή, στη δημιουργική του πορεία μέχρι τέλους: η διαφορετική προσέγγιση των δυο φύλων προς τον έρωτα, η ανάγκη της επαφής αλλά και της ανεξαρτησίας, του αμοιβαίου σεβασμού, της αυτονομίας. Η γλώσσα του μαγική και αναγνωρίσιμη σε κάθε γύρισμα, σε κάθε φωτοσκίαση, σε κάθε ελάχιστο τόνο. Περιεχόμενα: – Η ράφτρα, (Die Naherin) – Κι όμως, στο θάνατο (Und doch in den Tod) – Η φυγή (Die Flucht) – Μια νεκρή (Eine Tote) – Η θυσία της (Ihr Opfer) – Στο κηπάκι (Im Vorgartchen) – Αγία Άνοιξη (Heiliger Fruhling) – Κισμέτ (Kismet) – Μακρινές οπτικές (Fernsichten) – Ο ερωτευμένος (Der Liebende) – Μία ιστορία ειπωμένη στο σκοτάδι (Eine Geschichte, dem Dunkel erzahlt) – “Άλμπρεχτ Όστερμαν” (Albrecht Ostermann) – Ο δρακοφονιάς (Der Drachentoter).