Κι έτσι τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο

Ο λεκές ξεπρόβαλλε από τη μασχάλη κι άνοιγε σαν στόμα. Μια βαθυκόκκινη κραυγή που νότιζε το γαριασμένο μπλουζάκι, δώρο για τα γενέθλιά του προκαταβολικά. Την επομένη θα γινόταν δώδεκα χρονών. «Του άρεσε να κυκλοφορεί ωραίος», θα πει η αδερφή του στο ρεπόρτερ. Ο κραδασμός από τον πυροβολισμό του ντουφεκιού τον έριξε προς τα πίσω, σπρώχνοντάς τον πάνω στην άκρη του τοιχίου μιας δεξαμενής νερού. […] Το κόκκινο στη μασχάλη άπλωνε, άνοιγε διάπλατα κάτω από τον πορτοκαλογάλαζο ουρανό της Θαυμαστής Πόλης. Το κεφάλι, γερμένο στο πλάι, θα μπορούσε ακόμα και να απολαμβάνει τη θέα, που από εκεί, από την κορυφή του λόφου, ήταν «και γαμώ τις φάσεις», όπως κι εκείνος συνήθιζε να λέει. Δεκαέξι καθημερινές ιστορίες από το Ρίο ντε Ζανέιρο, το βουβό (;) εμφανή πολυπρόσωπο ήρωα του βιβλίου. Χωρίς μουλάτες και μπαλαδόρους, δίχως σάμπα και καρναβάλι. Ιστορίες για πολλούς απόκληρους, κάποιους κουτσοβολεμένους, ελάχιστους προνομιούχους. Θέμα η καθημερινότητα: στα ρετιρέ της Κοπακαμπάνα, στη φαβέλα, στο άσυλο, στον δρόμο. Συχνά και ο καθημερινός θάνατος, η δολοφονία, η αυτοκτονία. Φόντο ο βουβός πόνος, η καλυμμένη βία και η διακριτική τρυφερότητα. Ιστορίες από την εφημερίδα, την τηλεόραση, την γειτόνισσα. Αληθινές και κοινότοπες, εξωπραγματικές και πικρά ειρωνικές. Σαν τη ζωή την ίδια. Θυμίζουν stand up comedy. Ή μάλλον stand up tragedy!

Carla Bessa (Συγγραφέας)

Η Κάρλα Μπέσα γεννήθηκε το 1967 στο Νιτερόι, στη μητροπολιτική περιοχή του Ρίο ντε Ζανέιρο. Σπούδασε υποκριτική και σκηνοθεσία στο Ομοσπονδιακό Πανεπιστήμιο της Πολιτείας του Ρίο ντε Ζανέιρο (UNIRIO) και στη φημισμένη Δραματική Σχολή Casa de Artes de Laranjeiras. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, για να εργασθεί δεκαπέντε χρόνια σε γερμανικά, ελβετικά και αυστριακά θέατρα ως ηθοποιός και σκηνοθέτης. Το 2013 αρχίζει να μεταφράζει λογοτεχνικά έργα, από τα γερμανικά στα πορτογαλικά, συγγραφέων όπως η Κρίστα Βολφ, ο Μαξ Φρις, η Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, καθώς και έργα εφηβικής και παιδικής λογοτεχνίας. Παράλληλα, αρχίζει να γράφει μικρά διηγήματα και παρουσιάσεις έργων σε λογοτεχνικά περιοδικά, μπλογκ και λογοτεχνικές επιθεωρήσεις στο διαδίκτυο. Η συλλογή αφηγημάτων Και τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο εκδόθηκε το 2017 και είναι το πρώτο βιβλίο της. Με το δεύτερο βιβλίο της, την συλλογή διηγημάτων Urubus κέρδισε το 2020 το Βραβείο Jabuti , το σημαντικότερο λογοτεχνικό βραβείο της Βραζιλίας.

 

Νίκος Πρατσίνης (Μεταφραστής)