Μήδεια

«Η Μήδεια μου φαίνεται πως ταιριάζει στον Ευριπίδη καλύτερα απ’ όλες τις άλλες ηρωίδες των έργων του. Μόνη, αποκλεισμένη, παράξενη. Οδηγείται στο απονενοημένο. Στο αποτρόπαιο. Κι αντί να τιμωρηθεί, αποθεώνεται. Μήπως πρόκειται για μια καμουφλαρισμένη αλληγορία προς τιμήν όλων εκείνων που γίνονται αποδιοπομπαίοι γιατί δεν μοιάζουν με τους υπόλοιπους; Ξένοι, όχι μόνο φυλετικά, αλλά και πνευματικά», όπως αναφέρεται στον Πρόλογο της έκδοσης. Η Μήδεια είναι ένα άγριο και γυμνό έργο. Η εν λόγω μετάφρασή της, με μια έκφραση χωρίς ποιητικά στολίδια, ρεαλιστική, ωμή και καθημερινή στη βάση της, επιδιώκει μια ανάγνωση του έργου σύγχρονη, που, ενώ δεν «ποιητικίζει», προσπαθεί να διατηρεί το υψηλό σκηνικό ήθος, ώστε, αν ερμηνευθεί εμπνευσμένα, να μπορεί να απογειωθεί και να μεταδώσει ρίγος τραγικό, επισημαίνοντας την αντοχή της αρχαίας δραματικότητας, ακόμα και σε ένα νατουραλιστικό τώρα.

Ευριπίδης (Συγγραφέας)

Ο Ευρυπίδης (480-406 π.Χ.) καταγόταν από τον Αθηναϊκό δήμο της Φλύας. Παρακολούθησε τις διδασκαλίες του Αναξαγόρα, του Πρόδικου και του Πρωταγόρα, και συνδέθηκε φιλικά με τον Σωκράτη. Για πρώτη φορά πήρε μέρος σε δραματικό αγώνα το 455 π.Χ., και από τότε δίδασκε τακτικά μέχρι τον θάνατό του. Άνθρωπος μάλλον εσωστρεφής και αυστηρός, δεν ευτύχησε στην προσωπική ζωή του. Κατά τα τελευταία χρόνια του εγκαταστάθηκε στη Μακεδονία, προσκαλεσμένος από τον βασιλιά Αρχέλαο, και εκεί πέθανε.
Στο έργο του αντικατοπτρίζεται το κλίμα της εποχής, με την έντονη επίδραση της σοφιστικής, την αμφισβήτηση και την αναζήτηση των θείων και των ανθρώπινων. Ο Ευριπίδης, ο από σκηνής φιλόσοφος, απεικόνισε την τραγικότητα των εσωτερικών συγκρούσεων και απέδωσε μοναδικά την ποικιλία των ψυχικών παθών και τις διακυμάνσεις της συνείδησης. Οι νεωτερισμοί του, στη μορφή των έργων του και στις ιδέες που εξέφρασε, τον έκαναν συχνά στόχο επιθέσεων. Σώζονται δεκαεννέα δράματά του πλήρη και πολλά άλλα αποσπασματικά.

 

 

 

Στρατής Πασχάλης (Μεταφραστής)

Ο Στρατής Πασχάλης γεννήθηκε το 1958 στην Αθήνα και κατάγεται από τη Λέσβο. Ανήκει στη γενιά των ποιητών που άρχισαν να εμφανίζονται από τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Πρώτο του βιβλίο η “Ανακτορία”, το 1977, καθαρή ποίηση μέσα σε καιρούς έντονης πεζολογίας και πολιτικοποίησης. Έκτοτε δημοσίευσε άλλα οκτώ ποιητικά βιβλία, ανάμεσά τους τα πιο ώριμα: “Ανασκαφή” (1984), “Βυσσινιές στο σκοτάδι” (1991), “Άνθη του νερού” (1994), η μεγάλη ποιητική σύνθεση “Μιχαήλ” (1996), η “Κωμωδία” (1998), το “Κοιτάζοντας δάση” (2002) και η τελευταία του συλλογή “Εποχή παραδείσου” (2008, βραβείο ποίησης περιοδικού “Διαβάζω” 2009). Το 2002 κυκλοφόρησε η συγκεντρωτική ως τότε έκδοση: “Στίχοι ενός άλλου: ποιήματα 1977-2002”. Η έκφρασή του χαρακτηρίζεται από μουσικότητα, έντονη μεταφυσική ανησυχία, μυστικιστική υποβολή αλλά και από αμεσότητα και εμμονή στο γνήσιο και το συγκεκριμένο. Μετέφρασε πολλούς ξένους συγγραφείς και ποιητές, κυρίως Γάλλους, ενώ ασχολήθηκε συστηματικά με τη θεατρική μετάφραση (Shakespeare, Racine, Corneille, Rostand κ.ά.). Έχει ανθολογήσει Καραγάτση και Παπαδιαμάντη, και, επίσης, επιμελήθηκε τον τόμο της σειράς “Μια πόλη στη λογοτεχνία” των εκδόσεων “Μεταίχμιο”, για την πατρίδα του Μυτιλήνη. Το 2006 εκδόθηκε το μοναδικό μυθιστόρημά του “Ο άνθρωπος του λεωφορείου”.
Έχει βραβευθεί με το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Ποιητή Μαρίας Ράλλη (1977) για τη συλλογή “Ανακτορία”, με το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών (1994) για τη συλλογή “Άνθη του νερού”, δύο φορές με το βραβείο ποίησης του Διαβάζω και με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης (1998).

(φωτογραφία: Κώστας Ορδόλης)