Μία λέξη χίλιες εικόνες

Ο μυθιστοριογράφος είναι κυρίως σκηνοθέτης αλλά πρέπει να είναι και ηθοποιός. Να μπορεί να υποδυθεί χαρακτήρες και άτομα διαφορετικά από τον εαυτό του – πώς αλλιώς μπορείς να μιλήσεις γι’ άλλους ανθρώπους αν δεν τους καταλάβεις; Και πώς μπορείς να τους καταλάβεις αν δεν τους υποδυθείς; Και πώς θα το κάνεις αυτό αν δεν τους παρατηρείς και δεν τους προσέχεις; Η εξατομίκευση του αφηγητή, η προβολή του υποκειμενικού, από μια άποψη απλούστεψε τη δουλειά των μυθιστοριογράφων. Για πολλούς, όπως άλλωστε δείχνουν και τα βιβλία τους, το μόνο αξιοπρόσεκτο πράγμα στον κόσμο είναι ο εαυτός τους. Αλλά και αυτόν ποιος τον μαθαίνει ποτέ κρατώντας τον διαρκώς στο κέντρο της προσοχής του; Είμαστε – όταν είμαστε – σε σχέση με κάτι άλλο. Αλλιώς δεν είμαστε. Υπάρχουμε κάπου. Ο εαυτός μας αποκτά εαυτό όταν βλέπει και άλλους γύρω, που τους συγκρίνει και τους αποτιμά. Τότε αποκτάμε πρόσωπο, όταν κοιτάξουμε των άλλων ανθρώπων. Αλέξης Πανσέληνος Μιλώντας για τα βιβλία που λάτρεψε, πρόδωσε ή φοβήθηκε, ο Αλέξης Πανσέληνος ουσιαστικά μιλάει για πρόσωπα και πράγματα της ιστορίας, της καθημερινότητας, της γραφής του. Στην παρούσα αυτοπροσωπογραφία διαπιστώνουμε τι συμβαίνει όταν μια συγκινητική γλώσσα συναντάει την εκτυφλωτική μνήμη ενός φετιχιστή αναγνώστη.