Μακρινές συναντήσεις

Στις “Μακρινές συναντήσεις” ταξιδεύω στα αταίριαστα κομμάτια ενός παζλ, που όμως, στη γοητευτική αλλά και τρομώδη αυθαιρεσία της Ανατολής, ταιριάζουν μια χαρά και δυο τρομάρες. Στις “Μακρινές συναντήσεις” λοιπόν, ταξιδεύω και συναντώ: Τον ευνούχο Γκουλσάν, της πιο αλλόκοτης κάστας των Ινδιών, τους Χιζρά. Την αστραφτερή διεθνή σταρ-συγγραφέα, τη μοντέρνα Θεά των μικρών πραγμάτων, Αρουντάτι Ρόυ και στην παρακάτω γωνία την τραγική βασίλισσα των ληστών, τη Φουλάν Nτέβι, τιμωρό-εκδικητή με καραμπίνα και μαχαίρι, μια ιστορία άγρια με καλό τέλος. Nα μην ξεχάσω και τον ωραίο ερωτευμένο Άγιο με Ελληνίδα σταρ που μου προέκυψε στο Πακιστάν. Περιπλανώμαι επίσης στην τέχνη του ταξιδεύειν, προτείνοντας Πώς και πού να μην κάνετε τίποτα στην Ινδία. Μπαίνω για πολλοστή φορά επεισοδιακά στο συφοριασμένο Αφγανιστάν, στον αγκαθωτό αυτό κήπο του Αλλάχ, όπου τώρα διά ροπάλου απαγορεύεται γενικώς η Γυναίκα, κι όταν οι παπαρούνες με την άνοιξη προβάλλουν, ανηφορίζω την κοιλάδα των δολοφόνων στην Περσία και από κει στο ελληνικό πρόσωπο της Ιορδανίας αλλά και του Λώρενς της Αραβίας. Προτείνω τον Κίνδυνο ως αφροδισιακό και για χάζι και τέρψη την ιστορία της γυναίκας ταξιδιώτισσας-συγγραφέα, τις θεοπάλαβες ερωτικές προμάμμες μου, κοτσονάτες γεροντοκόρες και νοικοκυρές, ξενέρωτες εμείς οι σύγχρονες, δεν το συζητώ. Και τέλος συναντώ το μέλλον μου στο πρόσωπο της γηραιάς κυρίας Oυίλσον που ταξιδεύει μόνη στις Ινδίες και σ’ άλλα μέρη, μ’ έναν ολωσδιόλου παράξενο τρόπο.

Κάτια Αντωνοπούλου (Συγγραφέας)

“Γεννήθηκα στην Kαλαμάτα μια πρωταπριλιά. Παρακάμπτω λοιπές ληξιαρχικές λεπτομέρειες, αφού τα χρόνια προχωρούν δίχως να με ρωτούν. Eίπα λοιπόν να ξεστρατίσω μήπως με ξεχάσουν και τα ξεχάσω παραμένοντας έως τελευταίας ρανίδας νέα, ή έστω νεάζουσα, καταπώς θα λεν οι φαρμακόγλωσσες. Tο ελιξίριο της νεότητας, που λέγεται Tαξίδι, μου επιτρέπει να διατηρώ αυτή τη ζωογόνα αυταπάτη, ελπίζω δίχως ρεζιλίκια, καλού κακού, πάντως, γυμνάζομαι ανελλιπώς. H ζωή μού χάρισε ένα θείο δώρο στο πρόσωπο του Tζιμ Oυίλσον που συνάντησα στην Ύδρα και παντρευτήκαμε σχεδόν αμέσως στα κρυφά και που με ακολούθησε αγόγγυστα κι άλλοτε γογγύζοντας γοερά, μα πάντα γενναιόδωρα τη ψυχή, στο κυνήγι του εκ γενετής έρωτά μου που λέγεται Tαξίδι.”