Το πολυσχιδές, εκτεταμένο και περίπλοκο των θεωριών παρέμβασης της κοινωνικής εργασίας, ιδιαίτερα στο επίπεδο της ατομικής προσέγγισης, η ταχύτητα με την οποία ξεπήδησαν και διαμορφώθηκαν νέα μοντέλα παρέμβασης κυρίως μετά τη δεκαετία του 1970, η σταδιακή ενοποίηση των παραδοσιακών μεθόδων κοινωνικής εργασίας σε ένα γενικό-ολιστικό μοντέλο παρέμβασης, η πολυπλοκότητα και όξυνση των σύγχρονων κοινωνικών προβλημάτων στην Ελλάδα και διεθνώς, όλα αυτά υπήρξαν η βασική ύλη για τη διαμόρφωση των ενοτήτων του βιβλίου. Συγχρόνως όμως, μέσα από τη δόμηση και το σκεπτικό του, επιδιώκεται η αναζήτηση μιας συνέχειας και συνέπειας στη διαμόρφωση της ταυτότητας της κοινωνικής εργασίας με την επισήμανση των κοινών διαχρονικών χαρακτηριστικών της, όπως αυτά αναδεικνύονται κατά την ανάλυση της μεθοδολογίας της. Το βιβλίο εξετάζει το θεωρητικό πλαίσιο και τα βασικά μοντέλα παρέμβασης της κοινωνικής εργασίας (ψυχοδυναμικό/ψυχοκοινωνικό, παρέμβαση σε καταστάσεις κρίσης, επικεντρωμένη σε στόχους κοινωνική εργασία, συστημικό, γενικό-ολιστικό, μοντέλο διαπολιτισμικής κοινωνικής εργασίας) από τη σκοπιά της μεθοδολογικής προσέγγισης. Εμπεριέχει επίσης τον προβληματισμό και την κριτική σκέψη των συγγραφέων από την εφαρμογή των οργανωμένων γνώσεων στην ελληνική κουλτούρα και επαγγελματική πράξη, καθώς και την ανατροφοδότηση άλλων συναδέλφων, κοινωνικών οργανώσεων και φοιτητών, οι οποίοι και αντικατοπτρίζουν το νέο, δυναμικό και ζωντανό κοινωνικό γίγνεσθαι. Προσδοκία και ελπίδα των συγγραφέων είναι το παρόν βιβλίο να προσφέρει στους φοιτητές (προπτυχιακού και μεταπτυχιακού επιπέδου) ένα βασικό κείμενο μεθοδολογίας στην κλινική κοινωνική εργασία και να στηρίξει τους κοινωνικούς λειτουργούς στην άσκηση του έργου τους.
Χρήστος Μ. Μουζακίτης (Συγγραφέας)
Μαρία Δημοπούλου – Λαγωνίκα (Συγγραφέας)
Ασπασία Ταυλαρίδου – Καλούτση (Συγγραφέας)
Η Ασπασία Ταυλαρίδου – Καλούτση (ΒΑ, M.S.S.W., Δρ. Φ.) σπούδασε κοινωνική εργασία στην Ελλάδα και τις ΗΠΑ. Δούλεψε ως κλινική κοινωνική λειτουργός στους τομείς των υιοθεσιών, των προσφύγων και κυρίως της ψυχικής υγείας. Παράλληλα, δίδαξε σε σχολές κοινωνικών λειτουργών (Αμερικανικού Κολεγίου, ΒΕΙ, ΧΕΝ/ΙΑΚΕ, ΤΕΙ) αλλά και στελεχών κοινωνικής πολιτικής (Πάντειο), εκπαιδευτικών (Μαράσλειο Διδασκαλείο Δημοτικής Εκπαίδευσης) κ.ά. σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο, καθώς και σε πλήθος σεμιναρίων στην Ελλάδα και την Κύπρο. Υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος και επιστημονική διευθύντρια του Ελληνικού Κέντρου Ψυχικής Υγιεινής και Ερευνών και στη συνέχεια Διευθύντρια της Σχολής Κοινωνικής Εργασίας του ΙΑΚΕ (πρώην ΧΕΝ). Συμμετείχε στην ίδρυση και τη διοίκηση συλλογικών οργάνων του επαγγέλματος αλλά και του χώρου της ψυχικής υγείας. Εκπροσώπησε το επάγγελμα σε πολλά διεθνή συνέδρια και με ποικίλο συγγραφικό έργο συνέβαλε στην ανάδειξη του στην Ελλάδα και στον εμπλουτισμό της βιβλιογραφίας του.
