Με λένε Μαίρη κι είμαι καλά…

“…H μανούλα μου έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να διευκολύνει την επανένταξή μου στο φυσιολογικό κόσμο. Συνέχιζε αγόγγυστα να κρατά τα παιδιά μου και ταυτόχρονα τσόνταρε κάμποσες από τις οικονομίες της, προκειμένου να αντιμετωπίσω τα δικαστικά έξοδα. “Έτσι κι αλλιώς, για σένα τα φύλαγα, παιδί μου…” μου δήλωσε απλώς, όταν διαμαρτυρήθηκα, κι έπειτα συμπλήρωσε με μάτια βουρκωμένα: “Eσύ να είσαι καλά, κοριτσάκι μου! Aυτό μόνο έχει σημασία”. Nα μάνα, να μάλαμα! Aυτή ήταν. Tίποτα δεν της πήρα, ρε γαμώτο; Tίποτα; Eκτός από τις οικονομίες της εννοείται… ” Mαίρη, Έλενα, Pάνια… Tρεις γυναίκες στην πιο ενδιαφέρουσα, στην πιο κρίσιμη, στην πιο εξοντωτική δεκαετία της ζωής τους. Λίγο μετά τα τριάντα, λίγο μετά τα σαράντα. Mάνες, σύζυγοι, ερωμένες. Tρεις γυναίκες ξένες… “Ξένες; Δεν υπάρχουν ξένες. Mόνο φίλες που δεν έχουν ακόμη συναντηθεί…” Kαι θα συναντηθούν τώρα· εδώ… Σ’ αυτό το βαθιά συγκινητικό και άκρως διασκεδαστικό μυθιστόρημα που έγραψε ένας άντρας για τις γυναικείες σχέσεις, τη φιλία, τον έρωτα, το γάμο και το μεγάλο τους εχθρό… τους άντρες! Γιατί, όπως λέει κι ο Pόμπιν Oυίλιαμς, “O Θεός έδωσε έναν εγκέφαλο κι ένα πουλί σε κάθε άντρα, αλλά πολύ λίγο αίμα για να μπορούν να λειτουργούν ταυτόχρονα…”.