Με λένε σίφουνα

ΜΑΝΟΣ Είμαι ο Μάνος ο Σίφουνας, κι αυτή είναι η ιστορία μου. Δεν είμαι ένα συνηθισμένο παιδί. Αλλιώς, δεν θα με λέγανε σίφουνα. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το παρατσούκλι το προτιμώ, γιατί παλιά με λέγανε και διάβολο, παλιόπαιδο, μπελά, και άλλα τέτοια. Αλλά η μαμά μου λέει ότι ένας σίφουνας είναι σίγουρα κάτι καλό και ότι όλοι, ακόμα και οι σίφουνες, έχουν το δικαίωμα και την ανάγκη να τους αγαπάνε. Μου αρέσει όταν το λέει αυτό. ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε για φίλο έναν σίφουνα, εγώ πάντως έχω τον Μάνο. Μου σπάει τα νεύρα ώρες ώρες, γιατί όλο θυμώνει και πάντα θέλει να είναι πρώτος στη σειρά, πετάγεται όταν μιλάω και συχνά μας βάζει σε μπελάδες, αλλά, για να λέμε την αλήθεια, είναι ο μόνος που δεν θα πει ποτέ «όχι» στις τρελές ιδέες μου και πάντα ακούει τα σενάρια που φτιάχνω στο μυαλό μου. Γι’ αυτό και στην πρώτη μου ταινία, όταν γίνω σκηνοθέτης θα είναι ο πρωταγωνιστής! Αυτή είναι η ιστορία του Μάνου, που όπου κι αν βρεθεί δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Γιατί συμβαίνει αυτό, άραγε; Ο Μάνος είναι ένα παιδί με ΔΕΠΥ. Δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί και δυσκολεύει τους γύρω του. Την ίδια στιγμή όμως έχει τόσα χαρίσματα! Και σίγουρα υπάρχει τρόπος να βοηθηθεί. Και ο τρόπος αυτός θα βρεθεί! Το κείμενο συνοδεύεται από ένα ενημερωτικό σημείωμα για τη Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), που έγραψε η Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή θεραπεύτρια Έρα Μουλάκη.